24) Gwiazd naszych wina

Wiele, wiele recenzji na temat tej książki widziałam i przeczytałam. Większość z nich pozytywnych. Może nie byłam nastawiona na "Muszę kupić!", ale zaciekawiła mnie. 26.04 dostałam tę książkę na imieniny. Zresztą pisałam o tym.  Nie powiem, ucieszyłam się. Nawet bardzo. Ale to może dlatego, że cieszę się z każdego prezentu książkowego. Patrząc na tą czarującą okładkę (zgadzacie się ze mną?) pomyślałam, że muszę ją przeczytać. Jak najszybciej.

Hazel Grace ma szesnaście lat. Od kiedy trzy lata temu zachorowała na raka płuc jej nieodłącznym towarzyszem jest aparat tlenowy. Nie chodzi do szkoły, cały dzień czyta książki i ogląda telewizję. Chodzi na grupę wsparcia, na której spotykają się inni chorzy na raka, ale to jeszcze bardziej ją dołuje. Pewnego dnia na spotkaniu poznaje Augustusa i jej życie się zmienia. Zadaje sobie pytania o śmierć i życie, o chorobie, o zapomnieniu i miłości. Chociaż dalej uważa siebie za "efekt uboczny" to żyje dalej. Z myślą, że niedługo umrze.

Trudno będzie mi opisać tę książkę, bo sama nie wiem dokładnie co o niej myśleć. Po przeczytaniu pierwszych stron byłam zachwycona i chciałam czytać dalej. Podobał mi się tok rozumowania Hazel, jej przemyślenia, jej zdanie na temat choroby. Podobało mi się to, że nie była pokazana jako ta silna dziewczyna, która da sobie radę z rakiem i zE wszystkim innym. Po prostu wydawała się zwyczajną dziewczyną, bez nadzwyczajnych talentów. Dziewczyną z rakiem płuc. Dlatego ją polubiłam. Mówiła szczerze, bez tekstów typu będę walczyć, jestem silna. Żyła z chorobą i już.

Poznałam ludzi chorych na raka z innej strony. Nie jako tych biednych słabych ludzi, którzy zamartwiają się tym, że umrą, albo wręcz odwrotnie, którzy walczą i mają wielki talent, są w telewizji i gazetach. To są tacy ludzie jak my, chcą normalnie żyć, nie chcą litości i bonusów rakowych. Chcą być traktowani jak każdy z nas. Chyba nikt nie chcę, aby wszyscy mu współczuli i pocieszali go, i mówili, że jest taki biedny. Komu to jest potrzebne? Przecież ludzie z rakiem żyją normalnie. Tylko trochę inaczej. Do takich wniosków doszłam.

Książka mnie wzruszyła, ale nie do płaczu. Przykro mi było z powodu tych wszystkich ludzi, którzy umarli, albo byli tak chorzy, że nie mogli już normalnie funkcjonować. Zastanawiałam się, co ja bym zrobiła, gdybym się dowiedziała, że umrę. że nie mam szans na przeżycie. Ale nie umiem i nie chcę sobie tego wyobrażać. Ale przy czytaniu nie mogłam się oderwać od takich myśli.

Niestety brakowało mi czegoś w tej książce. Nie ma momentów, chwil, które mogłabym potem wspominać i wzruszać się na nich. Nie było tego i już. Oczywiście zapamiętałam historię Hazel, jej przemyślenia, ale brakło mi czegoś. Gdy przeczytam dobrą książkę, zawsze czuję potrzebę, aby z kimś o niej pogadać. Albo żeby wieczorkiem sobie o niej porozmyślać. Tutaj nie myślałam o historii bohaterów, nie zaciekawiła mnie zbyt.  Ale nie wiem, może o to chodziło. żeby nie skupiać się na bohaterach, ale na przesłaniu, myślach. Po prostu nie wciągnęła mnie ich historia, ich przeżycia.

Ogólnie to książka mnie zauroczyła, skłoniła do przemyśleń, trochę zasmuciła i już tęsknie za Hazel, Gusem i Isaaciem. Jeszcze do nich wrócę. Na pewno. Polecam tę książkę każdemu, bo nie jest to zwykła książka, albo kolejna młodzieżówka. Jest inna w najlepszym tego słowa znaczeniu.

"Gwiazd naszych wina" John Green, Wyd. Bukowy Las, str. 310