62) Filip Szalony

Ponosi Was czasem energia? Lubicie bujać w obłokach i wymyślać niestworzone historie? Mylicie prawdę z fałszem? Macie zamiar spisać swoje pomysły na papierze? Jeśli tak, to ta książka powinna Wam się spodobać. 

Filip Szalony to gimnazjalista z wybujałą wyobraźnią i niekontrolowaną kreatywnością. Nigdy nie wiadomo czy mówi szczerze, czy akurat kłamie. Więc rozumie się samo przez się, że ma tylu wielbicieli, co wrogów. Jego życie to pasmo wpadek, kłopotów, zabawnych sytuacji i wymyślanych historii. W kolejce czeka napisanie powieści, udowodnienie istnienia UFO oraz stworzenie wynalazku. Czy Filip sprosta tak... trudnym zadaniom? Się zobaczy.

To jest jedna z tych książek, która, owszem, jest ciekawa, ale nie zachwyca. Powieść do przeczytania i do zapomnienia. Historia Filipa i jego szalonej rodzinki jest po prostu przeciętna.

Muszę powiedzieć jednak, że jeśli macie w planach napisać... książkę, czy opowiadanie, a jesteście dopiero raczkującymi pisarzami, to ta powieść może Wam się przydać. Znajdziecie w niej wskazówki jak pisać, o czym pisać i czego unikać. Na przykład staje nam oczywiście nie kto inny jak Szalony Filip i jego początki literackie. Dosyć... pokręcone i niezdarne początki literackie, ale jednak. Krwawy John, który wydobywa swój laserowy miecz z pochwy, uznania raczej nie zyskał. Zdecydowanie umiejętności pisarskie Filipa rozwijają się, ale powoli. Bądźcie cierpliwi czytając tę książkę!

Nieraz mogłam szczerze pośmiać się z dziwnych przeżyć Fila. Jego rodzinka, znajomi, zwierzaki... po prostu mnie rozbrajały. Choć jeśli mam być szczera, a taka chcę być, to czasem było to trochę nudne. Jakbym czytała pamiętnik jakiegoś uczniaka. Z drugiej strony niby tak było. Nieważne. Po prostu przynudza, przynudza strasznie, tak jak ja teraz.

Podsumowując. Jeśli szukacie natchnienia, czy, jak kto woli, weny twórczej, to Filip Szalony świetnie poprowadzi Was po świecie słowa pisanego. Powie Wam jak pisać i co pisać. Mimo, że jego przygody są zabawne, to czasem nudzą swoją prostotą i naiwnością.

. . .

Przepraszam (który to już raz?) za dłuuugą nieobecność na blogu. Ale to chyba zrozumiałe. Święta, przygotowania, prezenty! Wszystko to pochłonęło mój czas, przez co dla Was niestety go już nie starczyło. Spóźnione, bo spóźnione, ale składam Wam najlepsze życzenia z okazji Bożego Narodzenia! I szczęśliwego nowego roku! Bloga zaniedbałam, wiem, ale powoli, powoli wracam do formy. Recenzję, którą widzicie powyżej pisałam z dwa tygodnie! A i tak jest niepoukładana i raczej krótka. Dobra, koniec żalenia się. Następna recenzja to... Szukając Alaski Johna Greena. Już przeczytana.