Ewę Nowak darzę ogromnym szacunkiem, a jej książki bardzo lubię. Uwielbiam jej bohaterów, sposób przedstawienia nastoletnich problemów. W serii miętowej, jak również w "Bransoletce" udało mi się znaleźć nic porozumienia z postaciami, myślałam sobie: "Kurczę, skądś to znam!". Sięgając po "Ogon Kici", nie zastanawiałam się, czy mi się spodoba, bo byłam tego pewna. Każdemu jednak zdarzają się pomyłki.
Kicia jest rozsądna, ładna, ma mnóstwo zainteresowań i najlepszą przyjaciółkę - Nataszę. Już kilka miesięcy przed obozem harcerskim, jako kadra i mózg całego wyjazdu, zaczyna obmyślać każdy szczegół programu. Jej plany zmienia, o dziwo, przyjaciel ojca, Dawid, który proponuje jej wakacje na obozie surwiwalowym. Coś, nie wiadomo co, każe Kici tam jechać. Czy o wiele starszy mężczyzna, żonaty i z małym synkiem, może stać się obiektem westchnień?
Co zrobilibyście oko w oko z mordercą? Jak zareagowalibyście na myśl, że ten czai się tuż za rogiem? Obserwuje? Skrada się? Straszy? Czy odważylibyście się wyjść do ogrodu, nie zamykając drzwi? Czy nie balibyście się otworzyć wszystkich okien w parny dzień? 
Do pana Fombelle mam słabość od lat dzieciństwa. W dużej mierze to on sprawił, że pokochałam czytać. Kojarzycie może "Tobiego", o którym tak często ględzę? Pewnie nie, szkoda, że ta powieść, powieść mojego dzieciństwa, powieść piękna, wspaniała, wciągająca, oryginalna i tak niezwykła (a przynajmniej dla mnie), nie jest prawie w ogóle znana. O tym jednak innym razem, widzicie przecież, że okładka widoczna po lewej wcale nie jest okładką "Tobiego"... 
W odległej krainie...