Krótko o uczuciu, które ciągnie nas w dół

Miłość. Jakie piękne słowo! Co staje nam przed oczami, gdy o niej myślimy? Zakochane pary trzymające się za ręce, matka przytulająca córeczkę do piersi, brat, który zawsze jest przy nas, rodzina na wspólnym obiedzie, małżeństwo po latach oglądające zachód słońca. To piękne uczucie między dwojgiem ludzi, coś, co nas umacnia i wznosi do góry. Ale czy na pewno zawsze? 

Czy miłość może być fałszywa, pozorna, ulotna, chorobliwa lub słabnąca? Może. I takie uczucie sprawia, że zamiast unosić się nad ziemią, upadamy. 

"Mój Adam" to zbiór opowiadań o miłości, która rujnuje człowieka. Która sprawia, że stajemy się ślepi i  nieszczęśliwi.

Pani Nowak zaczyna zawodzić. 

Tak, tak, niestety, nie mam pojęcia, o co chodzi. Niegdyś brałam książki pani Ewy w ciemno i zawsze byłam tak samo zachwycona. Czy to seria miętowa, czy "Bransoletka", kończąc czytać, miałam ochotę na więcej. Potem pojawił się "Ogon Kici" i zaczęło zgrzytać. A teraz "Mój Adam", o mamusiu, co to ma znaczyć?! To nie jest książka autorki, którą znam i szanuję. 

Każde opowiadanie ma ciekawy temat, dobrze, ale na tym się kończy. Bohaterowie są niesamowicie samolubni, płytcy i nie ukrywajmy - głupi. Co trzecia strona to zdrada albo przypadkowa ciąża. Dodajmy do tego szczyptę intrygi, troszkę zawiści, zazdrości i chorobliwego, wręcz niezdrowego zakochania i voilà! Mamy cały przebieg fabuły. Troszkę to denne, trochę nieprzyjemne, a czasem aż śmieszne. Przykłady? Proszę bardzo (ostrzegam przed spojlerami).

Wyobraźcie sobie, że dziewczyna spotyka jakiegoś bogatego chłoptasia i postanawia - rozkocham go w sobie. Zostają parą, ale ta po pijackiej imprezie zachodzi w ciąże z innym typkiem. Chce jednak, żeby jej chłopak myślał, że to jego dziecko, więc próbuje go w nie"wrobić". Poukładany młodzieniec jednak nie chce niczego więcej niż trzymanie za rękę, więc wrabia w ciąże kolegę z klasy, którego wcale nie lubi. Rozwala sobie związek, oszukuje biednego chłopaka i kończy z dzieckiem. Mądrość aż tryska z tego opowiadanka.

Gdzie indziej znowu nastolatka, która przez klika lat, aż do dorosłości nie może zapomnieć o typku, z którym była może tydzień i jedyne, co ich łączyło, to jazda na łyżwach. Kolejna powiastka - o takim, co to na początku wydawał się miły, ciekawy, potem stał się... obleśny. Potem niechciana ciąża (znowu) i kolejny potwór. Słowem - dziewczyny są głupie i puszczalskie, a kolesie to potwory w ludzkiej skórze. Brawa, brawa...

Może jestem nieco uszczypliwa, ale ta książka niesamowicie mnie zirytowała. Nie ma tu żadnych zasad, nie ma niczego wartościowego. Można wyciągnąć tylko jeden morał - cokolwiek byśmy robili i tak nie panujemy nad swoim życiem, skończymy w łóżku z kimś, kto potem okaże się fatalnym wyborem, potem niechciane dziecko, mąż na pewno nas opuści... I to oczywiście niczyja wina! Wszystko tak jakoś samo wyszło! Skąd mogłam wiedzieć! To była miłość! Żałosne.

Myślę, że opowiadanka mogłyby być ciekawe, gdyby zmienić nieco punkt widzenia. Bo to jest smutne. Ludzie, którym nie można ufać, zranione uczucia, zdrada, zdrada, brak zasad moralnych i tylko jedno - chorobliwa miłość, która rani nas i wszystkich wokoło. Do bip z taki życiem. Rozumiem, że o to chodziło, żeby pokazać, że nie można opierać swojej przyszłości na jednej osobie, nie zdradzać, nie zadawać się z byle kim, czy być z kimś dopiero po bliższym poznaniu. Ale to nie jest seria miętowa, którą znam i kocham. To nie są ci bohaterowi, barwni, fantastyczni, ciekawi. to nie jest ten klimat, pełny Kaczmarskiego i prawdziwych dylematów nastolatek. To nie to, to nie to...

Choć panią Nowak dalej szanuję, po jej książki będę sięgać z większą ostrożnością. Opowiadania pokazują z pewnością ciekawy temat, jakim jest nieszczęśliwa, a wręcz zła miłość (może nawet pseudo miłość), ale brakuje mi tu czegoś "miętowego". Bohaterowie są głupi, irytujący i samolubni. Historie dołujące. Cóż, może przy następnym podejściu uda mi się natrafić na coś ciekawszego.

"Mój Adam" Ewa Nowak, Wyd. Egmont, str. 315