51) Oskar i Pani Róża

Śmierć była i jest dla nas trudnym tematem. Nikt o niej nie rozmawia. Nikt nie chce, aby nadeszła. Boimy się odejść, boimy się stracić to, co mamy. Nie chcemy nieznanego. Nie mówiąc już o tym, gdy umiera dziecko. To przykry temat. Przecież każde dziecko powinno żyć, poznawać, dorastać! Oskar jest chory na białaczkę. Przeszczep szpiku się nie udał i jest pewne, że każda chwila może być jego ostatnią. On jednak pokazuje nam inne spojrzenie na świat. Nie boi się tego, co ma być. Próbuje tylko przeżyć swoje życie najlepiej jak można. 

Razem z kochanymi ludźmi i przede wszystkim z ciocią Różą.

„Zapominamy, że życie jest kruche, delikatne, że nie trwa wiecznie. Zachowujemy się wszyscy, jak byśmy byli nieśmiertelni. Codziennie patrz na świat, jakbyś oglądał go po raz pierwszy.”

Po prostu brakuje mi słów. Nie wiedziałam, że w siedemdziesięciu stronach można znaleźć tak wiele. A każda kolejna strona... skłania do myślenia. Pokazuje nam, jacy jesteśmy. I to w taki piękny, wzruszający, ale jednak prosty sposób. Jest tyle książek, które nawet w dwustu stronach tyle nie zmieszczą.

Już czuję, że ta moja recenzja będzie trochę poplątana... No cóż, ta historia mnie po prostu wzruszyła. Pokazała, że trzeba szanować życie, cieszyć się nim, ale też nie bać się tego, co nieuniknione. I nauczył mnie tego mały Oskar! W tak prosty i niezwykły sposób pokazał, kim jesteśmy. On sam powinien być przykładem. Przykładem wiary, szczerości, odwagi i ufności. Naprawdę trudno być kimś tak dzielnym w obliczu śmierci.

„Bo są dwa rodzaje bólu, Oskarku. Cierpienie fizyczne i cierpienie duchowe. Cierpienie fizyczne się znosi. Cierpienie duchowe się wybiera.”

A Oskar był przecież szczęśliwy. Przez cały czas. W ciągu swoich ostatnich dni. Próbował przeżyć ten czas najlepiej jak się da. Dorósł, pokochał, zrozumiał, zestarzał się i odszedł... I choć historia była jednak smutna, to i tak uśmiechałam się pod nosem. Cieszyłam się razem z Oskarem. I z innymi, którzy dzięki niemu wiele zrozumieli.

Książka zajęła mi mniej niż godzinę. A w tym czasie poznałam wspaniałą opowieść nie o sile, ale o radości i życiu. I to wszystko dał mi tylko mały chłopiec z białaczką... Do którego będę wracać na pewno jeszcze nie raz. Teraz zostaje mi szukać innych powieści Erica-Emmanuela Schmitta. Więcej nic nie przychodzi mi do głowy. To po prostu trzeba przeczytać.

"Oskar i Pani Róża" Eric-Emmanuel Schmitt, Wyd. Znak