"Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego!" - historia ogromnego zaskoczenia i jeszcze większego zachytu

Ten wstęp piszę już chyba po raz piętnasty. Bo nie mam pojęcia jak zacząć recenzję jednego z największych (pozytywnych!) zaskoczeń tego roku. Bo nie wiem, co nowego mogłabym napisać o wielkim klasyku, którego tytuł obił się o uszy k a ż d e m u. Bo nie sądziłam, że tak mogą spodobać mi się przygody trójki muszkieterów żyjących w czasach panowania Ludwika XIII. Bo - o zgrozo - nie potrafię wysilić się na żadną oryginalność. Mogę chyba tylko powiedzieć, prosto i bez przedłużania, że było warto. Zdecydowanie BYŁO WARTO!

Athos, Porthos i Aramis, trzech królewskich muszkieterów, oraz młody d'Artagnan marzący, aby również kiedyś muszkieterem zostać, już niedługo stawią czoła dworskim intrygom i spiskom. Wezmą udział w licznych pojedynkach, niejednokrotnie ocierając się o śmierć, poznają także zwodniczą naturę kobiet i genialny umysł samego kardynała. Doświadczą miłości i nienawiści, spotkają wrogów i przyjaciół. A wszystko to, oczywiście, ze szpadą w ręce. Kim jest tajemnicza Milady? Czy powodem konfliktu pomiędzy Anglią i Francja była kobieta? Jaką tajemnicę ukrywa Athos? I czy d'Artagnan, w drodze po tytuł muszkietera, odnajdzie wybrankę serca?

"- Ja zemdlałam? Czy bierzesz mnie za byle jaką kobietę? Kiedy ktoś mnie znieważa, ja nie mdleję, ale szukam zemsty, rozumiesz mnie?"

Już pierwsze strony powieści dały mi bardzo ważną informację o dziele a tym samym o autorze - lektura Trzech muszkieterów będzie istną ucztą literacką. Aleksander Dumas pisze, jakby zastanawiał się kilka razy, zanim postawi kropkę na końcu zdania. Szanuje słowo. Wie, co chce napisać i to pisze, nie bawiąc się w zbędne pogaduchy, metafory i popisy (owszem, 'popisy', nie 'opisy'). Przy takich książkach czytelnik zdaje sobie sprawę, jaką przyjemność może dawać samo obcowanie ze słowem, jak pięknie może wyglądać i brzmieć pojedyncze zdanie, ciąg słów, akapity i strony! Nie ma nawet porównania do wielu współczesnych powieści, pisanych jakby na szybko, bez zastanowienia, gdzie autor broni się często jedynie pomysłem. U Dumasa nic nie jest przypadkowe. A wszystko łączy się w idealną, harmonijną całość. W przygodę, od której trudno się oderwać!

Znacie to uczucie,  kiedy czytacie i czytacie, i czytacie, i wydaje Wam się, że za Wami już z dobre sto stron, a okazuje się, że jednak tylko dziesięć, bo powieść tak niemiłosiernie się wlecze? Trzej muszkieterowie mają prawie 700 stron... i takie zjawisko nie występuje! Tu ciągle coś się dzieje, coś niebanalnego, trudnego do przewidzenia, wciągającego, fascynującego i pochłaniającego całkowicie uwagę czytelnika. Przygody naszych przyjaciół ani przez chwilę nie nudzą. Autor zadbał o wielowątkowość swojej historii (jednak co ciekawe, czytelnik nie ma prawa się w tej opowieści zgubić) a także o barwnych bohaterów, którzy nieźle namieszali mi z głowie.

Żeby była jasność - rzadko kiedy aprobowałam poczynania d'Artagnana i reszty. W świecie Trzech muszkieterów panuje wszechobecna chęć zemsty i pojedynków (oczywiście na śmierć i życie), lenistwo, pijaństwo, wygoda i zaspokajanie wszelkich żądz. Bohaterom gładko przychodzi manipulacja czy kłamstwo, nie wstydzą się też wielością kochanek, które często są już mężatkami. Znane są im oszustwa, intrygi i nienawiść. Posiadają tą samą ilość wrogów co przyjaciół, a cnotą stawianą przez nich najwyżej jest duma, często chorobliwa i egoistyczna. Wybaczenie? Przyzwoitość? Szczerość? W żadnym wypadku!

"D'Artagnan, który przez godzinę z niecierpliwością obgryzał paznokcie, zaczął się już zabierać do palców."

A mimo to nie mogłam przestać kibicować naszym bohaterom. Choć często byłam na nich zła, bo zachowywali się po prostu beznadziejnie (co narrator zdawał się akceptować a wręcz popierać, broniąc d'Artagnana jego walecznością i odwaga), łamiąc wszelkie reguły przyzwoitości, to jednak zapałałam sympatią i do Porthosa (nieco napuszonego i zadufanego w sobie, ale otwartego, zabawnego i pewnego siebie mężczyznę), i do Aramisa (który chciał zostać księdzem). Ale szczególnie polubiłam Athosa! Dumnego dżentelmena o szlacheckim usposobieniu, inteligentnego, spokojnego i pełnego jakiegoś majestatu. Skrywającego jakąś tajemnicę. Wiernego przyjaciela i niezłego intryganta, o szczodrym geście i złotym języku. Po prostu go uwielbiam!

Jest także oczywiście Milady. Nie chcę zbyt wiele zdradzać z fabuły książki, ale tak kobieta to... ciekawa sztuka. Pełnokrwista, intrygująca i niepokojąca. Zdecydowanie jedna z najlepiej wykreowanych przez Dumasa postaci. Ogólnie autor ciągle zaskakuje nas umiejętnością tworzenia wielobarwnych, realistycznych bohaterów, pełnych wad i zalet, kaprysów i marzeń, których można kochać albo nienawidzić. To z pewnością jeden z największych atrybutów Trzech muszkieterów.

Coraz częściej przekonuję się, że wielkie dzieła literatury klasycznej mają nam więcej do zaoferowania, niż współczesne bestsellery. W końcu skoro coś jest popularne przez tyle lat i ktoś dalej to czyta...? Aleksander Dumas jak najbardziej zasługuje na miano Pisarza przez duże "P". Trzej muszkieterowie to a r c y d z i e ł o, które się nie czyta, a pochłania. Polecam, a sama zabieram się niedługo za kolejne dzieła autora.

"Trzej muszkieterowie" Aleksander Dumas, Wyd. Znak, str. 685

. . .

Nie było mnie tu trochę i nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. Może jedynie to, że już szykuję kolejne trzy posty, wróciła mi chęć do czytania (akurat pod koniec wakacji!!!) i byłam na pielgrzymce, która skradła mi trochę czasu (ale było świetnie! ^^). Wracam jednak do żywych. Nie pozbędziecie się mnie tak łatwo!