79) Niezgodna

Chciałabym z góry ostrzec, że moja opinia tej książki jest ciągle... niejasna, więc ta "recenzja" może być nieco poplątana i chaotyczna. Mam nadzieję, że mnie rozumiecie.

Ci, którzy chcą władzy i ją osiągają, żyją w ciągłym strachu, że ją stracą.

Wyobraźcie sobie świat, w którym panuje podziała na... ludzkie charaktery. Aby zwalczyć w sobie wady, aby stać się kimś lepszym, państwo podzieliło się na pięć frakcji - Nieustraszoność, gdzie najważniejsza jest odwaga, Altruizm, gdzie liczy się bezinteresowność, Serdeczność, gdzie wszyscy są życzliwi, Prawość, gdzie nikt nie kłamię i Erudycję, gdzie liczy się inteligencja. W wieku szesnastu lat przechodzi się specjalne testy, które pokazują, do jakiej frakcji najbardziej się pasuje. Można albo zostać ze swoją rodziną, albo wybrać nowe życie, wśród innych reguł, ideałów, w innej frakcji. Masz wybór. Więc wybieraj.

Beatrice wydaje się, że nie pasuje do Altruizmu, gdzie się urodziła. Nie potrafi być taka jak jej rodzice i brat. W dniu Ceremonii Wyboru postanawia opuścić swoją rodzinną frakcję i przejść do Nieustraszoności. Czuje, że tam lepiej się sprawdzi, ale czy to nie jest oszukiwanie siebie? W końcu Tris, jak później się nazywa, nie jest taka jak reszta Nieustraszonych. Jest z nią coś nie tak. Jest Niezgodna... 

Podchodziłam do tej książki nieco sceptycznie. Nie wiedziałam, czego się spodziewać. Chociaż nie, czułam, że będzie to raczej lekkie czytadło dla nastolatek, z wątkiem romantycznym i jakimś tam buntem w tle. Trochę (czytaj: bardzo) denerwowały mnie liczne porównania "Niezgodnej" do "Igrzysk śmierci", które zresztą kocham całym sercem. Rzeczywiście, czytając tę powieść ciągle widziałam jakieś podobieństwa... nie, podobieństwa to złe określenie. Jakieś próby podrobienia powieści o Kapitolu i Dystryktach, którą pokochało tylu ludzi. Ach, i te opinie, że "Niezgodna" jest LEPSZA od "IŚ" wyprowadzały mnie z równowagi. 

No cóż, mniej więcej z takim podejściem zaczęłam czytać "Niezgodną". I rzeczywiście. Zaskoczył mnie, a może raczej rozczarował niezwykle banalny język autorki i ciągle podkreślanie niezwykłości tej książki. Na jednej stronie przynajmniej po dziesięć razy występowały słowa "frakcja", "niezgodna", "ja". Ja tak nie podkreślam każdego szczegółu mojego miasta, czy kraju. Zresztą to był najmniejszy problem i drażnij chyba tylko mnie ^^

Jedną z największych wad książki są bohaterowie. Widać, że Veronica Roth starała się im dać jakiś charakter, ale szczerze mówiąc nie wyszło jej to. Postacie są mdłe, nijakie, bez osobowości i cech charakterystycznych. Typowy podział na tych "dobrych" i "złych" oraz "zwykłych" i "wyjątkowych". Sama główna bohaterka była tak zmienna i tak często zmieniała swój charakter, że nie mogłam za nią nadążyć. Wątpię, żeby dało się aż tak zmienić w ciągu zaledwie kilku tygodni. Ach, i jeszcze coś, uważała się za kogoś wyjątkowego, co mnie po prostu dobijało. Ale momentami podobał mi się jej tok myślenia i to, że widziała swoje błędy i wcale nie uważała ich za coś bohaterskiego.

Sam pomysł i historia były... hm, z tym mam największy problem. Z jednej strony podobał mi się świat przedstawiony prze autorkę, podział państwa na frakcje, różnice między nimi, Ceremonia Wyboru, bezfrakcyjni... Z drugiej jednak coś mi tutaj przeszkadzało. Cały ten podział na frakcję wydaje mi się... bez sensu. Po co ktoś miałby to zapoczątkować? Dlaczego ludzi niby mają się szufladkować i dzielić? To chore, chore i dziwne.

Akcja rzeczywiście biegnie dosyć szybko, fabuła po pewnym czasie zaczyna wciągać. Język jest prosty i czyta się po prostu lekko. To dwie największe zalety książki, jeśli nie jedyne. Jednak cały czas miałam wrażenie, że Tris przychodzi wszystko zbyt łatwo. No i jeszcze ta jej wielka miłość, nie zdradzę kto, grrr... Sztuczne, sztuczne, sztuczne. Przygoda była dość przewidywalna i nietrudno było zgadnąć zakończenie.

Podsumowując - nie wiem, kto stwierdził, ze "Niezgodna" jest lepsza od "IŚ", ale to nieprawda. "Niezgodna" to jedynie próba podrobienia "Igrzysk" i raczej niezbyt udana próba. Bohaterowie straszni, przygoda przewidywalna, język nudny i prosty, pomysł taki sobie. Jednak mimo wszystko przyjemnie mi się czytało "Niezgodną". Zajęła mi tylko kilka dni, niektóre sytuacje były naprawdę ciekawe. Podobał mi się na przykład pomysł z symulacjami. Jednak to nie odratowało tej książki w moich oczach. Ale po drugą część bym sięgnęła - z ciekawości. Może autorka trochę się rozkręci.
Za moją recenzję z góry przepraszam fanów "Niezgodnej".

"Niezgodna" Veronica Roth, Wyd. Amber, str. 350

Recenzja bierze udział w wyzwaniach: Przeczytam tyle, ile mam wzrostu, Wyzwanie biblioteczne