95) Chwila szczęścia

Czasem mamy wrażenie, że nasze życie to pasmo rozczarowań, bólu i smutku. Że wszyscy są przeciwko nam. Że wszystko co robimy, jest bez sensu. Że którędy byśmy poszli i tak trafimy na mur. Że wszystko jest nie tak...

Jednak to nieprawda. 

Nasze życie to nie tylko złość i rozpacz.

To także małe chwile szczęścia, które przeżywamy, a których czasem nie zauważamy, mijamy, ignorujemy. Każdego z nas spotkało w życiu coś dobrego, coś, co zapamiętamy. Na  zawsze. Może jest to mile spędzony czas z przyjaciółmi. Może pierwszy pocałunek. A może piękne, ciepłe wakacje, pełne wrażeń i emocji. Trzeba tylko się zatrzymać, obejrzeć i zauważyć tę chwilę. Bo ona szybko przemija i jeśli jej nie zatrzymamy, nie dostrzeżemy - to ucieknie. Carpe diem, chwytaj dzień! Ciesz się tym, co masz.

Bo mógłbyś nie mieć i tego.

Nicco właśnie doznał rozczarowania, dziewczyna, z którą był bardzo blisko i którą jak mu się wydawało kochał, zerwała z nim bez słowa wytłumaczenia. Próbuje się pozbierać, ale dalej nie może zrozumieć dlaczego, dlaczego tak się stało. Pewnego dnia razem ze swoim przyjacielem Grubym spotykają dwie turystki z Polski. Jak zakończy się ta krótka znajomość?

"Wydaje nam się, że znamy ludzi, którzy żyją obok nas, ale jesteśmy w błędzie. Nie znamy ich myśli, lęków, obaw. Często mylnie ich oceniamy, porównujemy do siebie samych, przymierzamy do swoich zwyczajów, do własnego postrzegania świata."

Naprawdę nie wiem, co mnie pokusiło. Nie mam pojęcia. Nie rozumiem, dla-cze-go uparłam się, że to przeczytam. Dla-cze-go tak chciałam przeczytać książkę autora, za którym tak naprawdę nie przepadam. Dla-cze-go myślałam, że tym razem się nie zawiodę. Dla-cze-go łudziłam się, że te dwie Polki coś zmienią. Dlaczego?  Cóż... Federico Moccia jest mi już znany. Poznałam go w historii o Babi i Stepie, jakże "romantycznej" i "pięknej" historii o "miłości". Przepraszam bardzo fanów Trzy metry nad niebem, ale poza niesamowicie fenomenalnym i zachęcającym tytułem, ta powieść nie ma w sobie nic... wartościowego i prawdziwego. Jednak nie o tym chciałam dzisiaj pisać...

Chwila szczęścia miała być inna. Miała być lepsza. Miała mnie zaskoczyć. I co z tego wyszło?

Żeby było milej, zacznę od plusów, których tak czy owak nieco znalazłam. Po pierwsze styl pisania autora. Prosty, ale ciekawy język, naturalne dialogi. Krótkie, ale w pewien sposób interesujące opisy. Zwłaszcza, gdy główny bohater mówił o życiu albo wspominał dawne czasy. Nie mówiąc już o pięknych cytatach! Cudowne złote myśli, ujmujące przemyślenia. No i Włochy! Rzym! Z jego urokliwymi uliczkami, cichymi zakamarkami, restauracjami, knajpkami, wiecznym słońcem i kamieniczkami.

"Alzheimer ma swoje dobre strony - każdego dnia poznajesz mnóstwo nowych ludzi."

Przepraszam, naprawdę chciałam napisać więcej plusów, ale na tym się kończy... 

Najbardziej przeszkadzało mi jedno i mam nadzieję, że domyślicie się, o co mi chodzi. Według autora, takie miałam wrażenie, świat kręci się wokół jednego. Nie liczy się wiara, solidność, szczerość, lojalność, dobroć... nie. Najważniejsze jest, aby robić to, na co mamy ochotę! Tu impreza, tam jakiś wypad, olanie pracy, podrywanie dziewczyn z ładnym tyłeczkiem, a potem zapraszanie ich do siebie. Jak trzeba, to się skłamię, tu się kogoś pobije, tam się coś zniszczy, tutaj jakiś szantażyk. A wszystko po to, aby mi było dobrze. Aby obracać się w luksusach, oczywiście wśród ładnych dziewcząt, aby można je było... aż mi słów brakuje! Jak tak można! Jak można w ten sposób przedstawić świat! To wszystko nieprawda, to chore, egoistyczne, do bani. Trzeba mieć jakieś zahamowania, jakieś wyższe wartości. Coś więcej, niż luźne życie.

"Dlaczego niektóre wspomnienia nasz umysł cenzuruje, a inne pozostają wyryte w naszej pamięci, wyraźne i niezapomniane?"

Wspomniane dwie Polki, które niby miały być plusem tej powieści, tylko mnie rozczarowały. Jaka dziewczyna weszłaby do samochodu poznanego dopiero chłopaka? Nie znam chyba takich naiwniaków, naprawdę. Chyba każdy swój rozum ma, jednak Moccia próbuje nam powiedzieć, że można bez problemu zaufać pierwszej lepszej spotkanej osobie, zwłaszcza, jeśli jest to płeć przeciwna, bo możemy przeżyć wielką, kilkudniową miłość. To nie jest romantyczne. To jest śmieszne. 

Do tego ta książka jest zbyt banalna i przewidywalna. Wierzcie mi lub nie, ale oni co chwilę jedzą! Cały czas muszą jeść i jeść, i jeść... A co mnie obchodzi, jak dobre jest jedzenie w jakiejś tam knajpce?  Bohaterom wszystko przychodzi zbyt łatwo, do tego nie ma żadnego zwrotu akcji. Tylko opisy kolejnego cudownie spędzonego dnia, z przepysznym jedzeniem, pięknymi dziewczynami, masą pocałunków i innymi rozrywkami. Przepraszam, mnie to jakoś nie rusza.

"To jest właśnie chwila szczęścia. Nagle pojawia się refleksja: wystarczy tak niewiele, by ta chwila uleciała. Za moment już jej nie ma, straciłem ją i nie wiem,czy kiedykolwiek jeszcze odnajdę."

Cóż... Jeśli szukasz bardzo lekkiej powieści, w której nie ma za grosz prawy, ale za to są piękne cytaty, jeśli lubisz lekkie życie, wyzbyte jakichkolwiek wartości, prawd i moralności, jeśli bawią Cię tanie rozrywki i jeśli lubisz czytać o jedzeniu, jeśli marzyłeś o miłości jak z filmu, która szczerze mówiąc nie ma prawa zaistnieć w normalnym świecie, jeśli nienawidzisz odpowiedzialności i preferujesz zasadę: "Robię co chcę", jeśli chcesz zobaczyć, jak nie wygląda szczere uczucie - Chwila szczęścia powinna Ci się spodobać. 

"Chwila szczęścia" Federico Moccia, Wyd. Muza, str. 315

Za egzemplarz serdecznie dziękuję wydawnictwu Muza! 

. . .

Ach, jak miło sobie coś skrytykować. Od razu człowiekowi się jakoś lżej robi. Nie wiem czemu, ale negatywne opinie pisze mi się łatwiej, niż te pozytywne... Dziiiwne. Cóż, wracam powoli do mojego normalnego tema czytania, więc recenzje pojawiać będą się w miarę regularnie :) Koniec roku zbliża się wielkimi krokami, oceny już wystawione, więc pozostaje mi tylko czytać. No i postanowiłam w najbliższym czasie W KOŃCU nagrać wideo recenzję, ale zobaczymy, jak mi to wyjdzie. Jaką książkę chcielibyście, abym w ten sposób zrecenzowała? Bo nie ulega wątpliwości, że wybiorę książkę już przeczytaną i zrecenzowaną, aby było mi łatwiej... Ok, koniec tej bezsensownej paplaniny, pozdrawiam Was cieplutko i ponownie życzę wytrwałości i cierpliwości. Niedługo wakacje!!!