Tik tak, kochani, tik tak - czyli trochę o książkowej niemocy

Też macie wrażenie, jakby czas płynął za szybko? Tak jakby minuty, godziny, dni przeciekały Wam przez palce? Ciągle mamy nowe plany, cele, postanowienia i wiele z nich nam jakoś ulatuje - czego, oczywiście, sprawcą jest nie kto inny, tylko czas. A jak to mówią...

Tyle książek, tak mało czasu. 

Ostatnio jednak mam wrażenie, jakby brak czasu stał się wymówką. Tak, wymówką, która tłumaczy, dlaczego w ostatnim czasie nie mam ochoty czytać. Siadam przy powieści, a po dwudziestu minutach mam już dosyć. Łapię się na tym, że bardziej ciągnie mnie przed ekran komputera, do telewizora, gdzie już czekają "Kości", czy do telefonu, gdzie można sobie pogadać albo porobić nic, bawiąc się ikonkami. Brzmi głupio? No, może trochę, ale to coś podobnego do... odrabiania lekcji! Wiesz, że musisz, ale przekładasz na ostatnią chwilę, zrobię potem, napiszę zaraz, byle nie TERAZ. 

Czy książka stała się moim obowiązkiem? 

Jeśli tak, to jaki sens jest w  czytaniu na przymus? I co tak naprawdę jest powodem, dla którego coraz rzadziej obracam w rękach kartki?  Skąd się bierze ta czytelnicza "niemoc"? 

I kolejne powiedzonko: znaki zapytania się mnożą, a odpowiedzi nie przychodzę, co nie? 

Okazuje się, że cały dzień nic nie robię, Kompletnie nic. Siedzę, nudzę się, a książka leży i czeka. Czas jest, naprawdę, godzinka, czy dwie na pewno by się znalazł dla książki. Ale co z tego, skoro ja najprościej w świecie nie mam ochoty. Nie chcę, nie chcę, nie chcę!!! 

Ale tak w głębi duszy, gdzieś tam, w zakątku mojego papkowatego mózgu, która nie zapomniała jeszcze dlaczego założyłam bloga z recenzjami i dlaczego tak kocham czytać, pojawia się malutka myśl, taka naprawdę malutka, że chętnie przeniosłabym się do innego świata. Że chętnie pośledziłabym losy kochanych bohaterów (a może poznała nowych?). Że tęsknię, tak bardzo tęsknię za dobrą książką!

Aha! Więc teraz zwalamy winę na to, że nie ma już dobrych książek, tak? Winny zawsze znajdzie wymówkę! 

Dobra, przyznają, to moja wina, coś ze mną nie tak. Ale co? Nie mam ostatnio żadnych stresów, nic, nawału obowiązków, niczego, co mogłoby odpychać mnie od powieści. Nie, jest jedna taka rzecz - LENISTWO. Okropne, biorące człowieka w posiadanie, ogarniające ze wszystkich stron. 

Da się z tym walczyć? Jak myślicie? Was też czasem ogarnia czytelnicza niemoc? 

Co robić? Zmuszać się do lektury? Wracać do starych przyjaciół? A może szukać, szukać, szukać aż do skutku czegoś, co nas totalnie pochłonie? Czy po prostu poczekać?

Tak sobie piszę, tak się żalę, a w pamięci kwitną wspomnienia z Jeżycjady. Przed oczami staje mi Cesia wyglądająca z wieżyczki. I Kłamczucha przebrana za Franię. Kochana Gaba, dawniej licealistka, teraz matka, ba! nawet babcia. Gdzieś sunie sobie też Ania Shirley z Zielonego Wzgórza, a nawet Harry, Ron i Hermiona, zajadający się czekoladowymi żabami w pociągu jadącym do Hogwartu. Za nimi Katniss i Peeta. Hazel, Alaska, wszystkie Kathrine. Na niebie sunie tajemniczy spodek z Niką, Felixem i Netem na pokładzie, a na ziemi tuż pod nimi stoją Elżbieta, pan Darcy, Jane i Rochester. 

I znowu wiem, że nie mogłabym z "tym" skończyć. Każde uzależnienie w końcu daje o sobie znak, prawda? Krótki odwyk nie oznacza, że już nigdy nie wrócę do książek i wszystkich poznanych tam bohaterów.

Może teraz lenistwo wygrało. Może nie pozwala mi za bardzo na sięgniecie po książkę. Ale mam naprawdę przewspaniałych znajomych, którzy na pewno mnie "nawrócą" na dobrą drogę - książkowych znajomych!

Nie będę zmuszać się do czytania, bo nie ma to najmniejszego sensu. Poczekam. To wróci.