Co się kryje za cmętarzem zwieżąt?

Zanim zacznę pisać recenzję, na którą zresztą zbieram się już od dłuższego czasu i dalej nie mogę nic naskrobać (jeżeli to czytasz to znak, że jednak mi się udało), powiem może krótko, dlaczego akurat "Cmętarz zwieżąt". Cóż, nazwisko Stephena Kinga na pewno obiło Wam się o uszy (kurczę, przecież każdy go zna!). Autor takich książek jak "Christine", "Carrie", "Zielona mila", "Miasteczko Salem"... Po wakacyjnej lekturze "Podpalaczki", która była naprawdę w porządku, postanowiłam sięgnąć po coś jeszcze króla horrorów. Mój wybór padł akurat na "Cmętarz" z powodu intrygującego opisu i hipnotyzującej zielonej okładki. 

O czym jest ta powieść? O pewnej rodzinie, Rachel, Loisie i ich dwójce dzieci, o wyprowadzce i małej miejscowości, w której wszyscy się znają. O domu położonym nieopodal lasu i szosy, niedaleko tajemniczego cmentarza dla zwierząt. Jednak już niedługo rodzina Creedów przekona się, że w głębi lasu jest coś jeszcze. Coś, co na zawsze zmieni ich życie.

"Miał wrażenie, iż wędruje po wąskiej kładce ponad otchłanią szaleństwa. Otaczał go obłęd, trzepocząc cicho skrzydłami sowy, nocnego łowcy o wielkich, złotych oczach: zmierzał wprost ku szaleństwu."

King troszeczkę mnie przeraża. Choć nie zabrałam się za jego "najgorsze" dzieła, to już jego sposób myślenia, opisy, te dziwaczne emocje, zdania pisane kursywom, wdzieranie się w podświadomość bohaterów, to, to, to... to jest straszne. Chore. Ciekawe. Język jest dosyć prosty, ale raczej nie banalny. Nieee, tego, co robi pan King nie można nazwać "banałem". Słowa są proste, zdania łatwe do zrozumienia, ale całość daje zupełnie niespodziewany efekt.

Stephen King robi wrażenie, jakby doskonale znał swoich bohaterów. Przewiduje ich odruchy, kontroluje myślenie, a nawet drobne zmiany mimiki. Jest nimi i to jest na swój sposób interesujące, to od razu rzuca się w oczy, ale niepokoi. Obserwujemy drastyczne zmiany zachodzące w głównych bohaterach. Widzimy, jak szczęśliwa rodzinka powoli przestaje panować nad tym, co się dzieje. Oglądamy ich załamanie, niepokój, strach, wszystkie skrajne emocje, które cisną się w ich głowach.

Akcja... No cóż, tutaj się trochę zawiodłam. Historia jest naprawdę ciekawa, serio, ale osobiście trochę się... nudziłam. Przez pierwszą połowę powieści prawie nic się nie działo (powiedziałabym - takie wprowadzenie do prawdziwego dramatu), ale uparłam się, żeby ciągnąc to do końca. Szarpałam się, usypiałam (dosłownie!) z tomem na brzuchu i nawet nie wiecie, jakie było moje szczęście, gdy skończyłam! W życiu nie byłam tak zadowolona, że mam jakąś powieść za sobą. Od deski do deski. Tyle. Emocje wyparowały. A może nigdy ich nie było?

Nie będę mówić o przekleństwach, bo one jakoś... nie przeszkadzają? Nie widzi się ich? Nie kują w oczy?

Zakończenie było ciut, ciut przewidywalne, ale intrygujące. Ostatnie strony czytałam z niemałym zainteresowaniem, ale dlaczego autor obudził się dopiero tutaj? Czy pan King nie mógł wcześniej przypomnieć sobie, że akcja nie może się wlec, bo uśniemy?

Powieść była dobra, ale raczej nie zachwycająca. Po książki autora chyba już sięgać nie będę (no, chyba), bo coś czuję, że to nie są moje klimaty. Nie przepadam za taką literaturą, nie rusza mnie to, może tak to ujmę. Jednak faktem jest, że Stephena Kinga warto poznać, w jego powieściach czuć oryginalność, nowatorski styl. Nie dziwię się, że autor jest tak popularny. W ogóle się nie dziwię.

"Cmętarz zwieżąt" Stephen King, Wyd. Prószyński i S-ka, str. 520