Irytująca wspaniałość wzajemnej różnicy zdań - przyherbatkowa pogawędka!

"Czasem chwytanie ulatującej myśli przypomina ściganie ptaka, który wpadł do pokoju. Człowiek się skrada na paluszkach, wyciąga rękę... i fruuu! Ptaszka nie ma, umknął w ostatniej chwili, machając skrzydełkami..."

Alan Bradley – Zatrute ciasteczko

Obłoczki dymu zbierają mi się w uszach i z sykiem wydostają się z mojej głowy. To mózg. Paruje z nadmiaru intelektualnego wysiłku: nadmiaru nauki, nadmiaru bezsensownych rozmyślań, nadmiaru wszystkiego, co nie jest jedzeniem (dziś tłusty czwartek - przyznać się, ile wszamaliście pączków?), spaniem lub "niecnierobieniem". O tak... Przegrzewają się te moje szare komórki. Dzisiaj dałam im wolne, aby zregenerowały siły. Przychodzę więc do Was z postem, który nie wiem, czy ma jakiś sens (w końcu mój mózg leżakuje i ani myśli mnie wspomóc!), ale może okaże się przyjemnym tekstem na odmóżdżenie, abyście i Wy mogli doświadczyć tego niewiarygodnie miłego stanu niemyślenia. (Chciałam w tym miejscu napisać zakończone wykrzyknikiem zapraszam, ale wydało mi się to niestosowne. Jakbym zachęcała Was do... ogłupiania się - jeśli takie słowo w ogóle istnieje.)

Powiadają, że ile ludzi na tym wielkim świecie, tyle też opinii. I to jest bardzo zastanawiające, moi mili. Bo jakby na to nie spojrzeć, każdy lubi coś innego. Ma inne zdanie na dane tematy. Inaczej myśli. Inaczej żyje. Rozmawia z innymi ludzi, egzystuje w innym środowisku. Co innego uważa za dobre, złe, przyjemne, miłe, brzydkie, piękne, poprawne, głupie, inteligentne, ciekawe, beznadziejne, nudne, takie, siakie i owakie... Fascynujące zjawisko - fascynujące dlatego, że czasem coś wydaje nam się tak oczywiste. Tak proste i niepodlegające pod żadną dyskusję. I zawsze znajdzie się ktoś, kto powie - nie zgadzam się, myślę inaczej, prawda jest inna.

"W każdym z nas jest cały wszechświat i jak się trochę wysilisz, możesz wydobyć z siebie, co tylko chcesz."

Ewa Nowak – Bransoletka

Ok, na razie kręcę się jak... jak coś, co kręci się bez sensu, błądzi i szuka, ale dalej nie trafia  w sedno - o co mi chodzi? Co chce Wam przekazać ta bezmyślna osóbka o skłonności do gadulstwa? Kochani blogerzy - nigdy nie zgodzimy się ze sobą całkowicie. Żadna książka czy film nie wywrze na nad takiego samego wrażenia. I nigdy nie powstanie dzieło, którym zachwycali by się wszyscy, to fizycznie niemożliwe. Nieco to smutne. Ale też niezwykłe. Denerwujące. Ale piękne. Każdy z nas jest jednostką odrębną i absolutnie wyjątkową, wszystko odbiera całkowicie odmiennie! Co innego mu się podoba.

Oczywiście niesie to ze sobą pewne przykre konsekwencje. Na przykład ja jest ogromną, OGROMNĄ fanką Jeżycjady, znakomitego Tobiego i Fałszywego księcia, ubóstwiam styl Sienkiewicza (Ogniem i mieczem ♥ Quo vadis ♥) i sióstr Bronte (Jane Eyre, Wichrowe wzgórza, ach...), przepadam także za Ewą Nowak, Rafałem Kosikiem i Johnem Greenem, kocham Kamienie na szaniec, swego czasu zaczytywałam się też w Igrzyskach śmierci i Gone. I czuję ból, gdy ktoś te dzieła krytykuje, wytknie jakąś wadę, coś mu się nie spodoba. W czasie gdy dla mnie są to powieści p e r f e k c y j n e. Bez skazy. Idealne. Boskie. Gniew wzbiera we mnie, gdy ktoś choć o nich złe słówko piśnie. Mam ochotę walczyć, bić się, krzyczeć: mylisz się, mój drogi! Bezguście! Phi, jaki wymagający! Tak obrażać!

Wiadomym faktem jest jednak, że ja, jako oczywiste guru pod względem oceny powieści, krytykować mogę i to jeszcze jak! Znęcać się, trzaskać słowami jak biczem, wytykać, niszczyć, prawić tyrady! Wszystko mogę! Bo tylko moja opiniami jest tą jedyną poprawną opinią w całym internecie! Ludzie, jak komuś może podobać się coś tak b e z n a d z i e j n e g o jak, powiedzmy, Baśniarz, wątpliwe dzieła Federico Mocci (Trzy metry nad niebem, grr...) albo Marty Fox, Klątwa tygrysa czy Will Grayson...?

"Takie jest moje zdanie i ja się z nim zgadzam."

Ewa Nowak – Lawenda w chodakach

Pora na konkluzję - każdy ma prawo do swojego zdania i jakby nas to nie bolało, zawsze znajdzie się ktoś, kto się z nami nie zgodzi i skrytykuje coś, co kochamy lub będzie ubóstwiać coś, czego nienawidzimy. Takie są fakty. Napiszcie mi koniecznie w komentarzach, czy czytaliście wymienione przeze mnie wyżej pozycje i do których kategorii Wy osobiście byście je przypisali. Jestem ciekawa, czy nasze opinie są zbieżne, czy może wręcz odwrotnie! 

Wiecie co? Jest w tej naszej różnicy zdań coś magicznego. Sprawia, że świat jest różnorodny, książki są różnorodne i filmy też! Nasze recenzje są różnorodne! Nasze myśli i uczucia! Jak nudne by to było, gdyby wszyscy się z nami zawsze zgadzali. Gdzie w tym frajda i powód do zażartych dyskusji? Po co pisać opinie, jeśli wszyscy mówią to samo? Kochani, w tym co lubimy i w tym, czego nie znosimy, odzwierciedlamy się my sami. Nie musisz podpisywać się pod niczyim zdaniem - możesz mieć własne. Coś pięknego, absolutnie fenomenalnego!

Tym optymistycznym akcentem zbliżamy się do końca. Według mnie wniosek z tego posta jest nazbyt oczywisty i można go skrócić w dosłownie dwóch słowach: Jesteś Wyjątkowy. Może nieco to moralizatorskie, może wpadające pod jakąś gadkę motywującą czy coś w ten deseń, ale... och, zawsze napawa mnie zdumieniem to, jak różni są ludzie i jakie to daje możliwości! Ile osób do poznania, ile przeciekawych osobistości, ile charakterów, talentów, OPINII.
Choć dalej nie mogę dopuścić do siebie myśli, że nie jestem w centrum wszechświata. Smuteczek.

"Bo wszyscy w taki czy inny sposób jesteśmy szaleni."

Paulo Coelho – Weronika postanawia umrzeć