67) Ruth

Ruth Hilton ma szesnaście lat i jest sierotą. Musi pracować na swoje utrzymanie jako szwaczka. Ruth jest piękna, skromna i pełna wdzięku. Nic więc dziwnego, że zwraca na siebie uwagę pana Bellinghama. Ten szybko zdobywa serce naiwnej dziewczyny, której życie stanie teraz do góry nogami. Ruth traci pracę i dach nad głową. Niestety nie ma żadnych bliskich, do których mogłaby się zwrócić o pomoc. Pan Bellingham proponuje jej pociechę i schronienie. Wyjeżdżają do Walii, gdzie Ruth w końcu zaznaje szczęścia. Niestety beztroska nie trwa wiecznie. Po tragicznych zajściach odtrącona dziewczyna traci resztki otuchy i bezpieczeństwa. Na szczęście trafia na ludzi, którzy są wstanie ofiarować jej swoją pomoc.

"Udręka spada jak grom z jasnego nieba, wprost do domu w górach i miejskie poddasze; do pałacu i do chaty"

Tę książkę czytałam niemiłosiernie długo. Z... dwa miesiące na pewno. Może i więcej. W pewnych momencie po prostu stanęłam i nie mogłam ruszyć dalej. Z tego co pamiętam, był to jakiś przełomowy moment, ale to szczegół. Jednak pewnego dnia uparłam się, że muszę przeczytać tę książkę do końca i to w jak najkrótszym czasie. I w końcu mi się udało. 

Postać głównej bohaterki, Ruth, na początku bardzo mnie irytowała. Jakoś nie mogłam się przekonać do jej pogody ducha, tych wiecznych marzycielskich myśli, tej swobody... Strasznie nie lubię bohaterek, które są przedstawione jako takie bóstwa. Piękne, skromne, pełne wdzięku. Z czasem przekonałam się do Ruth, choć dalej dręczyła mnie jej doskonałość i denerwujący brak wad. Jeśli chodzi o pozostałych bohaterów, to nie mam absolutnie żadnych zastrzeżeń. Wszyscy byli pełni charakteru i życia. Szczególnie trafiła do mnie postać Jemimy i kochanej Sally.

Historia wydaje mi się ciekawa i na pewno wartościowa. Pokazuje, że nawet człowiek upadły, może się podnieść i dalej kroczyć dumnie przez życie. A życie Ruth z pewnością było pełne wrażeń, problemów i trosk. Poruszyła mnie jej ogromna wiara i upór w dążeniu do... bycia dobrym. Dalej jestem pełna podziwu dla każdego słowa pisanego, które pochodzi za czasów wiktoriańskich. Po prostu pokochałam tamte obyczaje, ten niepowtarzalny klimat. Zupełnie jak z jakiejś baśni albo z filmu. Uwielbiam przenosić się do czasów, gdy panie nosiły strojne suknie, a po świecie chodzili jeszcze dżentelmeni.

Jedyne przez co nie mogłam przebrnąć to przydługie jak dla mnie opisy i dosyć powolne dochodzenie do sedna sprawy. Historia niemiłosiernie się czasem wlekła. Autorka nagle zatrzymywała akcję, by opisać aktualną pogodę. Potem przenosiła nas w czasie, by pokazać nam wątek, który akurat jest mało interesujący. Ma to też jednak swoje plusy. Możemy bardziej się wczuć w sytuację bohaterów, no i oczywiście w ten niepowtarzalny nastrój.

Podsumowując. Jeśli masz ochotę na wartościową lekturę i bardziej wymagającą niż "Zmierzch", gdy lubisz przenieść się do czasów pełnych uroku, jeśli nie przeszkadzają Ci trochę przydługie opisy i nie odstrasza Cię książka mająca sześćset stron, gdy masz ochotę na historię z innej bajki i gdy masz nadzieję na coś innego, to "Ruth" jest stworzona dla Ciebie.

"Ruth" Elizabeth Gaskell, Wyd. MG, str. 532

Za egzemplarz serdecznie dziękuję wydawnictwu MG! 

Książkę przeczytałam do wyzwań: Z półki oraz Przeczytam tyle, ile mam wzrostu