Co dwóch Willów Graysonów to nie jeden

Mamy takich autorów, których lubimy i szanujemy, i których książki pochłaniamy jak ciepłe bajeczki. Polujemy na ich kolejne tytuły w księgarniach, obserwujemy bacznie premiery nowych powieści, w razie konieczności wybieramy się do kina na ekranizację. Dla mnie takim autorem jest John Green. I pewnie nie tylko dla mnie, powieścią Gwiazd naszych wina Pan Zielony zyskał sobie popularność wśród czytelników na całym świecie. W końcu przyszła pora na wydanie ostatniej powieści jeszcze nie widocznej na polskich księgarnianych półkach. Will Grayson, Will Grayson, duet Greena i nieznanego mi wcześniej Davida Levithana. Opowieść o dwóch Willach Graysonach, którzy spotykają się całkiem przypadkowo.

Will jest nastolatkiem jakich wiele. W życiu kieruje się dwoma zasadami: niczym się nie przejmować i siedzieć cicho. Ma najlepszego kumpla, Kruchego, który ironiczną ksywkę zyskał sobie dzięki swoim okazałym kształtom i który często burzy jego święte zasady. Will 2 jest melancholikiem, którego jedyną bratnią duszą jest Isaac - osobnik z drugiej strony szklanego ekranu jego komputera. Jak złączą się ze sobą losy tych dwojga nastolatków o identycznych nazwiskach? I jaki to będzie mieć wpływ na ich życie?

"Will, masz wpływ na wybór swoich przyjaciół, masz wpływ na kształt swojego nosa, ale nie masz wpływu na kształt nosa swoich przyjaciół."

Pewnie większość z Was wie, o czym, a raczej o kim, jest ta książka. Ja nie wiedziałam, gdy postanowiłam ją kupić. Będę szczera - gdybym wcześniej wiedziała, że historia skupia się na homoseksualizmie, w życiu bym jej nie kupiła. Najprościej w świecie jest sprzeczna z moimi poglądami, a zazwyczaj "dzieło literackie", które ma zamiar jedynie nas zszokować i zmienić nasze opinie, nie przemawia do mnie. Uważam się za konserwatystkę i związki chłopak+chłopak, dziewczyna+dziewczyna mnie odrzucają. I zanim posypie się negatywnymi komentarzami pod moim adresem, powiem (a raczej napiszę), że nie linczują tych ludzi, nie pluję, nie krzyczę, nie obrażam - jestem po prostu na nie, ale wiadomo, że niczego nikomu nie zabronię. Mogę tylko wyrazić swoją opinię, a Wy możecie się z nią nie zgodzić. Ja Wasze zdanie szanuję. Tak czy owak już na starcie książka powodowała na mojej twarzy grymas niezadowolenia, a potem wcale nie było lepiej.

Straszliwie rzuca się w oczy, że Green i Levithan bardzo chcieli, aby ich książka była kontrowersyjna i "niegrzeczna", jak mówi nam opis na okładce. Skupili się głównie na tym, aby pokazać gejów w jak najlepszym świetle, jak normalnych ludzi, ale czasem było to wręcz niesmaczne. Niektórych opisów i fragmentów czy dialogów bohaterów mogłoby tu spokojnie zabraknąć. Uczucie zgorszenia wzmacniał fakt, że książka całkiem mija się z moimi poglądami. Marne więc były szanse, aby powieść przypadła mi do gustu. Sam temat skreślił ją już na starcie. Nic na to nie poradzę.

"Wiesz, co jest ważne? Dla kogo byś umarł. Dla kogo się budzisz o piątej czterdzieści trzy nad ranem, choć nawet nie wiesz, dlaczego on cię potrzebuje."

Dobra, kończę z tym tematem.
Książka ma dwóch narratorów i jak łatwo się domyślić, jest to dwóch Willów. Piszą na zmianę, każdy tworzy swoją historię i tak naprawdę łączy je tylko jedno - postać Kruchego. Od razu zauważamy, że Will 1 (gość od dwóch zasad) to bohater prowadzony przez Greena a Will 2 (ten z zaburzeniami psychicznymi) należy do Levithana. Pierwsza historia przypadła mi bardziej do gustu, choć to dość słaby poziom jak na Greena. Widoczny jest wyraźnie schemat autora - dwóch kumpli (jeden zwyczajny a drugi dziwoląg do kwadratu), dziewczyna, masa specyficznego poczucia humoru i inteligentne dialogi. Polubiłam głównego bohatera i Jane, choć oczywiście niesamowicie przypominali mi postacie z pozostałych książek Zielonego. Mimo to ich opowieść jest zabawna, pozytywna, ciekawa i wciągająca. Choć także przerysowana i przewidywalna.

A co do części Levithana... Bohater jest dziwaczny i ma skłonność pisania w s z y s t k i e g o małymi literami. Nawet imiona nie zaczynały się od wielkich liter, co na początku jest może nieco denerwujące, ale potem do tego dość dziwnego zabiegu się przyzwyczaiłam. Ten Will jest bardzo irytujący, użala się nad sobą, jest do bólu sentymentalny i wrażliwy. Niby autor tłumaczy to depresją, ale ludzie! Will 2 jest mdły, nijaki i nie da się go polubić. Jego historia też nie jest szczególnie porywająca i czytając WG WG, czekałam tylko na część Greena.

Całość nie jest zła, naprawdę, ale mogło być lepiej. Podsumowując, historia jest dość przewidywalna, całość krąży według tematu, który nie zgadza się z moimi poglądami a drugi Will Grayson to katastrofa. Mimo to książka jest wciągająca, a całość czyta się lekko i przyjemnie. Po lekturze mimo wszystko zostanie mi uraz do Greena, bo nie popisał się. Za to twórczość Levithana mimo wszystko chętnie poznałabym lepiej. Kto wie, może bardziej spodoba mi się w innej tematyce?

"Will Grayson, Will Grayson" John Green, David Levithan, Wyd. Bukowy Las, str. 365