99) Tajemnicza historia w Styles

Chyba jestem szczególnie niedomyślna lub tępa. Znowu. Znowu nie udało mi się zgadnąć! A wszystko wydawało się tak proste! Tak łatwe! Kilku podejrzanych, wystarczyło tylko połączyć ze sobą fakty... Cóż, chyba nie jestem dobrym materiałem na detektywa, bo jeszcze nigdy nie udało mi się trafnie wytypować przestępcy. Jak pani to robi, pani Christie? Dlaczego tak łatwo było mnie zmylić?! Przecież zbrodnia w Styles wydawała się tak nietrudna do rozwiązania...

W posiadłości Styles Court dochodzi do strasznego wydarzenia - umiera właścicielka rezydencji. Prawdopodobnie została otruta, czyli było to morderstwo. Kto chciał śmierci Emilii Inglethorp? Jej pasierbowie - John lub Lawrance Cavendish?  Któraś ze służących? Mary, żona Johna? Mieszkająca chwilowo w posiadłości Cyntia? A może mąż  ofiary - Alfred? Nad sprawą po raz pierwszy razem pracują Herkules Poirot i kapitan Hastings. Czy uda im się rozwiązać zagadkę?

"-A widzisz, widzisz! - woła Poirot. - Nie warto szukać dowodów rzeczowych. Własny rozum powinien wystarczyć. Ale człowiek się cieszy, kiedy znajdzie potwierdzenie swoich domysłów."

Jestem coraz bardziej przekonana, że lubię Agatę Christie. W każdej książce potrafi mnie zaskoczyć, nigdy nie jestem nawet blisko rozwiązania, w czasie gdy opisywani detektywi od razu wpadają na właściwy trop. Cóż, raczej nie udałoby mi się zostać drugim Sherlockiem Holmesem. Ach, co by to było mieć taki rozum jak Herkules Poirot! To nie człowiek - to geniusz. Z tak błahych na pierwszy rzut oka poszlak odtworzyć wszystkie wydarzenia, ba, nawet emocje świadków i przestępców! Niby mały zabawny Belg z jajowatą głową, przesadnie elegancki, a tu proszę. Takie umiejętności. Czemu ja nie zostałam obdarzona takim sprytem i umiejętnością dedukcji?

Cała intryga, zabójstwo pani Inglethorp wydawało się tak... banalne. Tak łatwe do rozwiązania. Tylko kilku podejrzanych. Wystarczy sprawdzić, co kogo łączy z ofiarą, jak wyglądały ich stosunki i czy mieli powód, by zabić. O nie, nie, nie, tak łatwo nie ma! Agata Christie tak niesamowicie komplikuje sprawę, dokłada kolejne dowody, nieznane okoliczności, że po chwili mamy mętlik w głowie i stwierdzamy, że z pewnością wszyscy się zmówili i popełnili zbrodnię wspólnie. Innego wyjścia nie ma. A jednak...

Najlepsze jest to, że wszystko mamy podane na tacy. Wiemy dokładnie to, co wiedzą główni bohaterowie. Wystarczyło by zebrać fakty i mięlibyśmy ten sam obraz sytuacji, co Herkules Poirot. Cóż, w takim razie nie ma drugiej tak inteligentnej osoby, jak nasz detektyw, bo ja bym w życiu nie wpadła na takie zakończenie! W ogóle taka opcja nie przyszła mi do głowy. A musicie wiedzieć, że podejrzewałam każdego domownika po kolei. Jednak Agata Christie potrafi tak zmylić, tak namieszać w głowie, że sami nie wiemy, co jest prawdą, a co nie. Tak, tak, wiem, że się powtarzam, ale to niesprawiedliwe!

Resztę może ocenię w skrócie.

Bohaterowie są barwni, ciekawi i naturalni. Autorka naprawdę świetnie opisuje psychikę człowieka, jego emocje i charakter. Akcja się nie zatrzymuje, z każdą stroną poznajemy nowe dowody i domysły. I choć można bez problemu wszystko pojąć i zrozumieć, to o wiele trudniej jest to uporządkować. Hah, uwielbiam Hastingsa, narratora powieści, który cały czas uważał, że jego przyjaciel się starzeje i widocznie stracił swoje umiejętności detektywistyczne. Sam uważał się oczywiści za bystrzachę. No, już niedługo muszę się przejść do biblioteki - po kolejną część przygód Herkulesa Poirota.

Więc jeśli słyszałeś (a słyszałeś, czytelniku, na pewno) o słynnym Holmesie i chciałbyś poczytać o kimś tak samo genialnym, jeśli masz ochotę na coś lekkiego, ale zaskakującego, jeśli kochasz się w intrygach, tajemniczych zbrodniach i morderstwach (chociaż mam nadzieję, że tak nie jest...), jeśli sam chcesz się przekonać, dlaczego Agata Christie jest uważana za Królową Kryminałów - jeśli spełniasz jeden z tych warunków, to ta powieść jest dla Ciebie stworzona.

"Tajemnicza historia w Styles" Agata Christie, Wyd. Dolnośląskie, str. 208