Uważaj, kamienie czasem spadają

Cud! Cud, cud, cud prawdziwy. Nie sądziłam, że uda - mi - się - dostać - książkę - Wszechświat kontra Alex Woods w zwykłej miejskiej bibliotece! W dodatku bez rezerwacji, bez czekania, bez kolejki, bez wydawania pieniędzy! Człowiekowi od razu wraca wiara w świat, wiara w ludzi, wiara w to, że cuda się zdarzają. Ach, od razu dobry humor na cały dzień.

Jak możecie się domyślić, na powieść Gavina Extence'a polowałam już od dłuższego czasu. Gdy w zapowiedziach wydawnictwa Literackiego ujrzałam tę śliczną okładkę i gdy przeczytałam ten intrygujący opis, wiedziałam, że to książka stworzona dla mnie. Przecież ona aż krzyczy: "Przeczytaj mnie, przeczytaj. Jestem idealna, spójrz na moją śliczną okładkę. Spodobam ci się, wszystkim się podobam. I ty daj mi szansę, przeczytaj mnie, przeczytaj...". I niech mi teraz ktoś powie, że książki nie są złe. One są więcej niż złe - to papierowe potwory, kusiciele. Zwodzą, zachęcają, składają obietnice. Syreny przyciągały żeglarzy śpiewem - one robią to zapisanymi kartami. I jak tu odmówić, jak ominąć taką książkę? Uwierzyłam tej okładce, wszystkim pochlebnym opiniom. Już przed przeczytaniem wyrobiłam sobie opinię...


Niestety intuicja zawodzi, a pozory mylą.

"Myślę, że opowiadanie historii, to jeden ze sposobów by uczynić złożoność życia bardziej zrozumiałą - oddzielić porządek z chaosu, przewidywalne wzorce z pandemonium zdarzeń."

W tym miejscu pasowałoby w końcu napisać, o czym ta powieść w ogóle jest, na razie tylko gadam od rzeczy. Niby wypadałoby tak zrobić, ale ja rozegram to trochę inaczej - z mojej recenzji powinniście później wyciągnąć najważniejsze informacje co do treści. Na razie chyba wystarczy, gdy powiem (a właściwie napiszę), że to historia chłopca, którego życie obfitowało w wiele dość ciekawych zdarzeń. To historia Alexa Woodsa, która momentami przypomina film.

Taaa... powiedziałabym, że momentami aż za bardzo. Może kilka przykładów? Straszliwy wypadek w dzieciństwie, przez który życie chłopca obraca się o 180*... Blizna przypominająca mu o tym wydarzeniu (czyżby drugi Potter?)... Nie ma ojca, a matka jest, cóż, jest wariatką... Prześladowany w szkole z powodu swojej "inności"... Zaprzyjaźnia się z dużo starszym mężczyzną... Obydwoje są dziwakami, nawzajem sobie pomagają... Czy tylko mnie przypomina to scenariusz do filmu? Dosyć przewidywalnego i pełnego schematu filmu? Co to ma być - dramat obyczajowy? Dobrze, dobrze, może trochę przesadziłam. Niektóre wątki są naprawdę ciekawe i oryginalne, chociażby ten nieszczęsny meteoryt, szalona podróż, czy klub czytelniczy... Ale autor nie ma zbyt wielu takich przebłysków geniuszu, wydawało mi się, że opiera się na sprawdzonych chwytach i wątkach. A mnie się to już nudziło. To takie lekkie czytadło, przyjemna opowiastka na nudne wieczorki.

Zabolało mnie tylko, że ta książka nie wywołuje żadnych emocji. Przykre, prawda? Nic, a nic. Zero płaczu i łez. Zero jakiegokolwiek śmiechu albo przynajmniej lekkiego uśmiechu. Nie wzrusza, nie bawi, nie złości, nie uczy. Nic, nic, nic... A przecież to wszystko obiecuje nam opis na okładce... "Historia, która rozśmiesza, wzrusza do łez, zachęca do myślenia." Jeśli tak, to mój mózg jest niesamowicie oporny.

"Niestety ma egzaminach nie pojawiały się pytania o życie Newtona - co oznaczało, że jego historia nie ma żadnego znaczenia."

Nie, nie, jednak wiem, gdzie tkwi problem. Ja NIE ZGADZAM SIĘ z autorem. Mam zupełnie inne poglądy i inne spojrzenie na niektóre sprawy. To, co mnie razi, co wydaje mi się, najprościej mówiąc, złe i niesłuszne, dla autora jest czymś zasługującym na uznanie, czymś dobrym. Przytoczyłabym kilka przykładów, ale za wiele bym Wam zdradziła. Extence wmusza w nas swoje zdanie, ale nie sądzę, aby było tak mądre i zmuszające do refleksji. Ja się z tym nie zgadzam. Kropka. Trudno. Może Wy się zgodzicie. Jak dla mnie ta książka wiele przez to straciła, nie lubię, jak się krytykuje moje poglądy, moją religię, moje zdanie. Jestem uparta, co zrobić.

Mimo wszystko jednak polubiłam Alexa - głównego bohatera i narratora powieści. W wielu sprawach się ze sobą nie zgadzaliśmy, to prawda, ale jednak w pewien sposób mi zaimponował swoim zaangażowaniem, dojrzałością. Był bystry, szybko się uczył, kochał czytać. Rzadko się zdarza, aby główny bohater w ogóle miał charakter, dlatego go polubiłam. Pozostali też są... no, w porządku (może poza matką Alexa - ten tarot mnie odstraszył). Szalona, dziwaczna, uparta Ellie, pan Peterson - fan Kurta Vonneguta... Nie polubiłam ich może za bardzo, ale z pewnością mieli charakter. Dzięki temu dialogi, a zatem cała historia, była naturalna.

"W długiej historii ludzkości zdrowy rozsądek nigdy nie święcił wielkich triumfów" 

Językowi autora też nie mam nic do zarzucenia. Extence potrafi tworzyć realistyczne obrazy przed oczami czytelnika. W prosty, ale ciekawy sposób opisuje nam kolejne wydarzenia. Alex świetnie sprawdza się w roli narratora - akcja się nie wlecze, następujące po sobie sytuacje nie nudzą. Podobały mi się bardzo, bardzo, bardzo ciekawostki na temat fizyki, astronomii, różnych chorób, czy ludzkiego mózgu. Widać, że autor wie o czym pisze, że opisuje swoje pasje i zainteresowania.

Z pewnością już niedługo całkowicie zapomnę o książce Wszechświat kontra Alex Woods. Jest dobra. Ale tylko tyle. DOBRA. Ta powieść nie ma w sobie niczego na tyle charakterystycznego, aby zapadła w pamięci. Szkoda, wielka szkoda. Rozumiem, że to debiut tego autora - i jak na debiut wypadła całkiem nieźle - ale wątpię, abym sięgnęła jeszcze po coś Gavina Extence'a.

Morał z tej powiastki taki, żeby nie oceniać książki po okładce (nawet, gdyby była bardzo, bardzo ładna). Nie stawiaj też oceny książce, której jeszcze nie przeczytałeś. Widzicie, ja zmarnowałam przez to tyyyle czasu...

"Wszechświat kontra Alex Woods" Gavin Extence, Wyd. Literackie, str. 420

. . .

Witajcie po tygodniu mojej nieobecności! Mam nadzieję, że chociaż niektórzy z Was, może ociupinkę (?), zauważyli moją nieobecność, co? Nie martwcie się już, wróciłam :P Wypoczęłam, poleniuchowałam i przeczytałam kilka książek. Teraz będę nadrabiać zaległości na Waszych blogach. Nawet nie wiecie jak męczyłam się przy pisaniu powyższej recenzji... Dwie strony A4 zapisane ołówkiem, drobnym maczkiem. Ale mnie ręka po tym bolała! Życie na wsi jest taaaakie trudne ^^ Jak Wam się podoba recenzja? 

A! Jeszcze jedno małe ogłoszenie. Od tej pory przestaję numerować recenzje i tytuły będą wyglądać tak, jak widzicie powyżej. DziękujęDoXxil za inspirację :)) Kończę, coraz bardziej ględzę. Już niedługo możecie się spodziewać recenzji o tytule... Chyba chcą cię zabić, tatusiu - buahahahahaha! (wiecie może, co to takiego?)

Pozdrawiam ciepło i do napisania!