43) Pandemonium

Czemu sięgnęłam po "Pandemonium"? To proste. Chciałam się dowiedzieć, co było dalej. Czy Alex przeżył i co z Leną? Choć "Delirium" nie zaliczam do najlepszych powieści, to zaintrygowała mnie. Miałam ochotę na więcej. Na ciąg dalszy walki z remedium. 

Poznajcie nową Lenę. Ta stara została już pochowana w czasie przejścia przez ogrodzenie. W czasie wejścia do Głuszy. Gdy straciła Alexa. Teraz zaczyna się dla niej nowy etap. Straciła wszystko, co kochała. Ale jest wolna. Z całego serca nienawidzi tamtego świata, tego, w którym przyszło jej żyć tyle lat. Wraca tam jednak znowu, aby spełnić swoje zadanie. Wtedy poznaje Juliana. I jej życie znów nabiera kolorów. Nie chce być już TĄ Leną. Chce wrócić do tego, co utraciła. Chce znowu być szczęśliwa.

Mocno się rozczarowałam. Już czytając sam opis wiedziałam, jak potoczy się historia. Jest strasznie PRZEWIDYWALNA. I nie pomyliłam się. Skończyłam czytać bez większych emocji. Po prostu wszystkiego się spodziewałam. Opowieść jest banalna i bez większego zaskoczenia. Jakby kopia pierwszej części. Nic nowego. Nic porywającego. Spodziewałam się czegoś więcej. Czegoś tak innego, jak "Delirium". Czegoś przy czym nie zanudzę się na śmierć i jeszcze się czegoś nauczę. Widocznie moje wymagania były zbyt wygórowane.

„Bo nigdy tak naprawdę nie będziemy w stanie zrozumieć drugiego człowieka. Możemy jedynie próbować, szukając po omacku drogi przez tunele, starając się oświetlić je pochodnią.”

Przygotujcie się na krytykę. Zbyt wielu zalet to ja tu nie znalazłam. Więc zacznijmy od tych nielicznych plusów, abym potem mogła się trochę nad książką poznęcać. 

Styl autorki dalej mi się podoba. Nie nudzi, nie ma zbędnych opisów. Czyta się szybko i z przyjemnością (no, może w moim przypadku niezbyt dużą). Znowu możemy wgłębić się w historię razem z Leną i poznać dalszy ciąg. Ciekawość mnie zżerała i gdy dopadłam "Pandemonium" nie puściłam, aż do zakończenia. Przeczytałam szybko, owszem, ale nie dlatego, że jest wybitna. Z czystej ciekawości i chęci poznania zakończenia. Ale plusy... Wątek romantyczny choć z początku dla mnie naciągany i kiepski, potem mi się spodobał. Mogę śmiało powiedzieć, że znalazłam się w teamie Juliana! Niech Alex zmyka! Alex był chłopakiem idealnym bez nawet jednej wady. Za to Julian tryska życiem. Jest... człowiekiem. Nie bogiem. Kolejna zaleta - brak podziału na dobrych i złych. Wszyscy są sobie równi. Nie zachowujmy się jak nasi wrogowie. Nie zamieniajmy się w potwory.

„Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.”

Czas na moją ulubioną część - żale. Czyli minusy "Pandemonium". Jak już mówiłam przewidywalność. Żadnego zaskoczenia. Żadnego. Nic nie przykuło mojej uwagi. Autorka chciała być oryginalna i podzieliła książkę na teraz i wtedy. Najgorszy pomysł na jaki mogła wpaść. Tak mnie to irytowało, że miałam ochotę wziąć książkę i rzucić nią o ścianę. Jak tak można! Czytam jeden wątek, zaczyna mi się podobać i... trach! Przenosimy się gdzie indziej. Nudzę się, nudzę się, zaczynam się wkręcać i znowu! Przenosiny... Pocieszenie jest takie, że potem zaczyna się to stabilizować. Do tego niektóre fragmenty mnie tak nudziły, że miałam dosyć. Sam koniec, który powinien doprowadzić mnie do zawału, który powinien mnie zaciekawić, po prostu mnie nudził. Co więcej - był to najnudniejszy rozdział w całej powieści. Chciałam już koniec. Miałam już dość. 

„Jeśli jesteś mądry, troszczysz się o innych. A jeśli się troszczysz, to kochasz.”

Jednak po "Requiem" sięgnę na pewno. Jestem ciekawa kto wygra. I czy ostatnia część trylogii będzie tak samo nudna, jak "Pandemonium". Mam nadzieję, że nie. Chcę zaskoczenia, a jeśli go nie znajdę, to... nie wiem. Chyba stracę panowanie. 

Wiem, że wiele, wiele osób nie zgodzi się z moją opinią. Rozumiem to. Książka do mnie po prostu nie trafiła. Widzę przesłanie, jakie chce nam pokazać przez tę książkę autorka. Ale to nie jest nic nowego. Nic, o czym bym wcześniej nie wiedziała. Może mam za duże wymagania. Jednak ja to ja, a ja lubię krytykę. 

"Pandemonium" Lauren Oliver, Wyd. Otwarte, str. 375