34) Pałac Północy

Przenieśmy się na moment do Kalkuty. Rok 1932. Ponure miasto w którym chyba nigdy nie było słońca, "miasto, do którego Bóg nigdy nie odważył się wejść". Miasto ciągle zasnute jest mgłą, deszcz pada tam prawie bez przerwy. Właśnie w tym przeklętym miejscu mieszka Ben- wychowanek sierocińca St. Patrick's. Ukończył już 16 lat. Musi opuścić jedyny znany mu dom, aby zacząć dorosłe życie. Musi pożegnać się z przyjaciółmi, z tajnym stowarzyszeniem Chowbar Society, z Pałacem Północy... Ale w czasie ostatniego spotkania przyjaciele poznają tragiczną historię Sheere i postanawiają jej pomóc. Nie wiedzą, że pakują się w straszne niebezpieczeństwo.

„Diabeł stworzył po to młodość, byśmy popełniali błędy, a Bóg wymyślił dojrzałość i starość, byśmy mogli za te błędy zapłacić.”

Zaczynając czytać "Pałac Północy" dałam się wciągnąć w niezwykle mroczną atmosferę. Cały czas miałam wrażenie, że tam nie prawa zdarzyć się nic szczęśliwego, radosnego. Autor tak potrafi opisać miejsce i akcje, że po prostu wydawało mi się, jakbym i ja tam była. Zafon pisze prostym i łatwym do zrozumienia językiem, ale i tak jest w tym coś magicznego. Stosuje różne środki stylistyczne- porównania, epitety itd., ale  z umiarem, że tak powiem. Prosto i pięknie. Chyba już zauważyliście, że nienawidzę wzniosłych przemówień i górnolotnych tekstów, dlatego bardzo mnie to ucieszyło.

„Życie, mój synu, to jakby pierwsza rozgrywana przez ciebie partia szachów. Kiedy zaczynasz rozumieć, o co w tej grze chodzi, okazuje się, że już przegrałeś.”

Oczywiście jak zwykle nie udało mi się rozwiązać zagadki. Nie byłam nawet blisko! I uwierzcie mi- Wam też się to nie uda. Możecie główkować, rozważać różne opcje. Nic z tego. No, chyba, że jesteście niezłymi detektywami wierzącymi w zjawiska paranormalne. Bo oczywiści w mrocznych zaułkach Kalkuty nie brakuje też magii.

Historia rodziny Sheere i Bena bardzo mnie wciągnęła. Z rosnącym zaciekawieniem czytałam o coraz to nowych zdobywanych faktach z przeszłości. Jak już myślałam, że wiem wszystko pojawiały się nowe tropy, ślady i okazywało się, że tak naprawdę nie wiem nic konkretnego.  I tak do samego końca.

„To prawda, że miłość ma moc, ale ta moc ustępuje przed ogniem nienawiści”

Chyba każdy słyszał chociaż raz o tym autorze, prawda? Zgaduje też, że przeczytaliście jakąś jego książkę. Fakt- jest to dosyć znany pisarz. Muszę przyznać, że chociaż była to pierwsza jego książka jaką przeczytałam, to i tak zaliczę się do jego fanów. Oczarował mnie i na pewno sięgnę jeszcze po jego dzieła.

"Pałac północy" Carlos Ruiz Zafon, Wyd. Muza SA, str. 285