 |
| źródło |
Wszystkie dzieci kochają rysować, bazgrać, kolorować i malować. Dziewczynki zakochane w księżniczkach uwielbiają (a mówię to z własnego doświadczenia, gdyż blisko dziesięć lat temu sama to ubóstwiałam) kolorować długie suknie, skrzydła magicznych wróżek i kwiaty przeróżnych wzorów. Chłopcy za to swoje zainteresowanie kierują ku samochodom, czy potworkom wszelkim. Jedno jest jednak pewne - każde dziecko musi posiadać przybory do rysowania: kredki, gumkę, ołówek i strugaczkę! Z tymi narzędziami wszystko jest możliwe. Potrzebny jest już tylko materiał, po którym będzie można bazgrać bez ograniczeń. I dzisiaj właśnie powiem o jednej z kolorowanek, której autorka cofnąła się w czasie i postanowiła narysować zamkowe życie - przepełnione królewnami i królewiczami, rycerzami i oczywiście smokami...
Dzieciństwo.
Człowiek w swym głębokim przekonaniu o tym, że wie wszystko (a przynajmniej że owo "wszystko" kontroluje), jest niezwykle naiwny. Powiem Wam, jaka jest prawda. Nie tylko w ogromie kosmosu i wśród miliardów niezbadanych gwiazd kryje się tajemnica. Nie tylko w głębinach Ziemi, tysiącach kilometrów ponad naszymi głowami i życiu po życiu znajduje się coś, czego nie znamy. Czasem to, co najtrudniej zrozumieć, jest tuż obok. Tak blisko. Na wyciągnięcie ręki. Fascynujące, intrygujące, niebezpieczne, zabójcze.
Kiedy siostra pokazała mi swoje nowe nabytki w postaci trzech uroczych książeczek i jednej półtora metrowej kolorowanki, poczułam się dziwacznie. Mimo, że jestem człowiekiem zielonym, nie sądziłam, że kiedyś jeszcze sama od siebie sięgnę po dziecięce powiastki, stało się jednak i dobrze się stało, wszak "Do czego służy kotlet?" to lektura nad wyraz życiowa. Tak, tak. Kto bowiem z nas nie jadł kotleta?
Miałam zacząć dość nietuzinkowo, stworzyłam nawet cztery przydługie akapity tego jakże zacnego posta, teraz jednak myślę, że należy zacząć inaczej, czyli do bólu zwyczajnie!
Przyszła w końcu ta chwila, choć tak długo wmawiałam sobie, że to niemożliwe. Tak. Usuwam się z blogosfery. Powód? Pewnie się domyślacie:
Otwieram książkę na przypadkowej stronie. I oto co widzę:
Zaczęło się. Codzienna poranna pobudka po szóstej, obiady pochłaniane przez zgłodniały organizm z prędkością światła, spisywanie lekcji, nauka, pakowanie na ostatnią chwilę i próba zapamiętania planu zajęć. Tak. Szkoła. Znowu. Choć w sumie w moim przypadku więcej pojawiło się nowości niż rutyny i jako że blog ostatnio zarasta mi pajęczynami a jego autorka kompletnie nie może zabrać się za napisanie choćby jednej recenzji (albo choćby skończenie jednej powieści, do której można by ową recenzję napisać), postanowiłam spisać moje wrażenia z pierwszego miesiąca szkoły średniej.
Stare porzekadło głosi, że ludzi nie ocenia się po okładce. Jest też inne powiedzonko - pozory mylą. I tak jak z wierzchu coś może wydawać się brzydkie, kryjąc w swoim środków najpiękniejsze cechy, tak i na odwrót - ludzie, których uważamy za ideały, w rzeczywistości mogą okazać się całkiem inni. Choć przykro to słyszeć, prawda jest taka: każdy z nas ma nie tylko zalety lub nie tylko wady - nasze cechy, pozytywne i negatywne, mieszają się ze sobą. Bo przecież nie ma ludzi całkiem złych. I nie ma także ludzi idealnych.
Kochani, natchnienie przyszło do mnie, jak letni powiew, jak głos zza światów, jak fala obmywająca brzeg, czy coś takiego i oto pod wpływem impulsu przychodzę z kolejnym cyklem. Wiem, dosyć sporo się tu ich porobiło ostatnio (i żaden nie jest kontynuowany, ale ciii...), jednak to będzie coś innego. I tym razem zainspirowałam się postem innej blogerki, a mianowicie Agnieszki z bloga Książka od kuchni i jej serią postów Ze stron wyrwane, gdzie pokazuje swoje ulubione cytaty. Nie wiem, czy pamiętacie, ale dawno, dawno temu, gdy Zaczarrowana była jeszcze Biblioteczką Zienki (teraz w duchu śmieję się z tej nazwy), pojawiały się u mnie Czwartkowe cytaty. W końcu jednak, z braku motywacji, cierpliwości i złej organizacji, zrezygnowałam z nich. Teraz powracam z czymś podobnym, a jednak całkowicie innym.
Niemal każdy z nas mógłby powiedzieć, że wychował się na bajkach Disneya. Wszyscy znamy filmowe adaptacje baśni takich jak Kopciuszek, Królewna śnieżka czy Śpiąca Królewna. Na pewno też nie raz obejrzeliśmy Aladyna, 101 dalmatyńczyków, Piękną i Bestię, widzieliśmy Księżniczkę i żabę, Piotrusia Pana, Małą Syrenkę... Animacje te czasem bawią, czasem wzruszają i co najważniejsze - zawsze kończą się happy endem. Dobrzy wygrywają ze złymi. Księżniczka wychodzi za księcia. Wszyscy żyją długo i szczęśliwie. No, prawie wszyscy.
"- Nie mieliśmy zamiaru odsyłać pani do Evin. Ale nie chciała pani skorzystać z propozycji współpracy, więc nie mamy wyboru. (...)
Wyobraź sobie, że nasz świat to tylko jeden z milionów wymiarów, przez które przemieszczać mogą się tylko jedne istoty - demony. Jak wiemy, demony nie należą do najsympatyczniejszych stworzeń a spotkanie z takim także najmilsze nie jest. Dlatego właśnie są Nocni Łowcy. Ich zadaniem jest... no cóż, zabijać. Ich ciała pokryte są runami -magicznymi znakami, które dają im moc i magiczne zdolności. Niektóre leczą, inne sprawiają, że jest się niewidzialnym dla zwykłych Przyziemnych. Poza Nocnymi Łowcami istnieją także Podziemni - wampiry, wilkołaki, wróżki i inne stworzenia, które ponoć żyją tylko w bajkach. Hmm, widocznie nie tylko...
To lato nie było dla mnie hojne pod względem przeczytanych książek. Złożyło się na to kilka czynników: 1) wyjazdy w góry, które uniemożliwiały mi czytanie, 2) niesamowite rozleniwienie, 3) męczenie Ogniem i mieczem. Jako że nie chciałabym dołować siebie makabrycznie marnymi wynikami tych wakacji, postanowiłam w letnim podsumowanku opisać... wszystko! Taki mały misz-masz około książkowy i nie tylko.
 |
| Źródło |
Przyznam się, że jako dużo w tym letnim okresie nie czytałam, tak też niezbyt często książki kupowałam. Poczekałam więc, aż powieści trochę przybędzie i dzisiaj przychodzę do Was ze stosem, który uzbierał mi się przez minione trzy miesiące.
Listy. W dzisiejszych czasach sztuka może niezbyt często używana, ale z pewnością - pamiętana. A wręcz przywodząca na myśl romantyczne historie, zapach starego papieru, zawijasy rysowane gęsim piórem. Listy to coś, co, przynajmniej mi, kojarzy się z pięknymi opowieściami, więzią między dwójką ludzi, czasami minionymi. Myślę o liście w butelce i liścikach miłosnych, o listach, które pisywały do siebie pewne siostry w pewnej książce i o wzruszających listach pożegnalnych, a nawet o zwykłych wiadomościach, pisanych na szybko przez mamę, ze wskazówkami dla męża, gdzie znajdzie zupę.
D o j r z e w a n i e.
Saba ma nadzieję, że to co najgorsze - minęło.
 |
| A tutaj oto krajobrazik jakże podobny do tego, jaki mam (nie)przyjemność oglądać przez większość wakacji. Teraz już wiem, że jestem mieszczuchem!!! |
Świat, który znamy, od dawna nie istnieje. Zieleń zastąpiły czerwone piaski i pustynie. Na Ziemi brakuje żyznych gleb. Wymarły zwierzęta. Na pustkowiach natknąć się można na pozostałości po cywilizacji Złomonterów. Ludzie nie pamiętają, jak to kiedyś wyglądało. Nie wiedzą.
Jedziesz windą. Jest ciemno, nic nie widzisz. Nagle drzwi się otwierają, a z góry spogląda na ciebie kilkadziesiąt par oczu. Nie wiesz, gdzie jesteś, skąd się tu wziąłeś i kim są patrzące na ciebie osoby. Najgorsze jest to, że nic nie pamiętasz. Znasz tylko swoje imię. Nic poza tym. W głowie masz tylko przebłyski, jednak żadnych twarzy, nazwisk i wspomnień. Trafiasz do Strefy. Każdy dzień może być twoim ostatnim. Nikt nie chce ci powiedzieć, o co chodzi. Wokół rozpościera się labirynt, a w nim panują Buldożercy. Pogódź się z myślą, że stąd nie ma wyjścia.
Przychodzę do Was dziś z nowym cyklem. Przychodzę i odchodzę, bo już w niedzielę jadę na wędrowną (ile razy już od tym wspominałam? Jestem taka podekscytowana!). A tam - brak zasięgu, jedynie dwukrotny dostęp do prądu (!!!), tylko jedna szansa wzięcia prysznica (!!!!!) i szesnaście dni łażenia (!!!!!!). Widzicie więc, że nie będę mieć ani siły, ani ochoty, ani nawet możliwości, aby coś napisać. Albo chociaż opublikować wcześniej stworzony post (a planowałam tak zrobić). Ok, wracając do cyklu. Jako że kocham pisać o niczym (nieważne, czy Wy lubicie to czytać, bo mnie sprawia to wręcz ogromną frajdę), postanowiłam stworzyć swoisty poradnik. Cóż to będzie, pytacie. Postaram się Was w dość niekonwencjonalny sposób zachęcić (lub zniechęcić, zobaczymy, wyjdzie w praniu) do danego gatunku literackiego.
Abrakadabra... Szczypta żabich udek, skrzydeł nietoperza i trzy końskie włosy... Wielki kocioł bulgocze, dziwna zielona substancja wydaje tajemnicze dźwięki... Czary mary, hokus-pokus... Puff! Wiedźma z skołtunionymi, czarnymi, skręconymi włosami i spiczastą pogniecioną czapką na głowie, szepcze pod nosem tajne zaklęcia. Czyta coś z grubej księgi. W rogu pokoju czai się kot, czarny, oczywiście. Jest ciemno, na stoliku stoi kryształowa kula mająca przepowiadać przyszłość.
Alek jest licealistą, który ma mnóstwo problemów - zarówno rodzinnych jak i miłosnych. Matce zależy tylko na opinii innych ludzi, więc syna od małego wychowuje na małego geniusza i dziecko idealne, tym samym go od siebie zniechęcając. Chłopak przy każdej nadarzającej się okazji próbuje zrobić na złość matce, a sam twierdzi, że nawet jej nie lubi (z wzajemnością). Uczuciową połową Alka szarpią za to sprzeczne emocje, bo co zrobić, gdy kocha się więcej niż jedną dziewczynę? I jak nie zaplątać się w stworzonej samodzielnie sieci kłamstw i niedomówień? Do tego wszystkiego dodajemy jeszcze służącą-nauczycielkę, szachowego mistrza, Tartaka, kilka nie zrobionych referatów z historii, przyjaciela z szerokim bagażem miłosnych doświadczeń i nieproszonego brata ojca. Czyż życie nie jest skomplikowane?
Zombie. Temat niemal mi obcy, bo choć o żywych trupach trudno choć raz nie usłyszeć, to nigdy za bardzo się w to nie zagłębiałam. Żadnych filmów, żadnych książek. Feed było pierwsze. Byłam bardzo ciekawa tej powieści, polowałam na nią od dłuższego czasu, aż w końcu udało mi się ją wypożyczyć w bibliotece miejskiej. Od razu zabrałam się za czytanie...
Jestem tak przypieczona, że chyba zaraz będzie można jajka na mnie smażyć. Taka czerwona! Czuję się jak toster ^^ Powiem jedno: szkolna torba na ramieniu (tym czerwonym, spalonym ramieniu!) i spanie na plecach (tych czerwonych, spalonych plecach!) nie należały do najprzyjemniejszych. Kochani, n i g d y nie ignorujcie kremu do opalania! I nigdy nie ufajcie basenom otwartym! Bo skończycie jak ja. Czuję, jakby wakacje już się zaczęły - w szkole oceny wystawione, wniosek do szkoły zaniesiony, luźna atmosfera, pierwsze słoneczne oparzenia, a wędrowna zbliża się ogromnymi krokami (co to wędrowna? W skrócie: będę łazić przez szesnaście dni po górach z dsiesięciokilowym plecakiem. Na pogrzebię chce czarne róże. Pochować proszę mnie pod lipą, a ksiądz może powiedzieć fraszkę Kochanowskiego: "Gościu, siądź pod mym liściem..."). Czujecie już lato? Jakieś poparzenia (głupia ja, głupia ja, głupia ja)? Wypady? Ciekawe książki? Dobrze, zacznę może, już więcej nie przedłużając...
Mamy takich autorów, których lubimy i szanujemy, i których książki pochłaniamy jak ciepłe bajeczki. Polujemy na ich kolejne tytuły w księgarniach, obserwujemy bacznie premiery nowych powieści, w razie konieczności wybieramy się do kina na ekranizację. Dla mnie takim autorem jest John Green. I pewnie nie tylko dla mnie, powieścią Gwiazd naszych wina Pan Zielony zyskał sobie popularność wśród czytelników na całym świecie. W końcu przyszła pora na wydanie ostatniej powieści jeszcze nie widocznej na polskich księgarnianych półkach. Will Grayson, Will Grayson, duet Greena i nieznanego mi wcześniej Davida Levithana. Opowieść o dwóch Willach Graysonach, którzy spotykają się całkiem przypadkowo.
Ile recenzji książek zaczęło się słowem życie? Ile razy pisaliśmy, że życie jest nieprzewidywalne, piękne, brutalne, zagadkowe, że trzeba o nie dbać, że się zmienia, że jest naszym największym skarbem, jest różne i tajemnicze, i nieodgadnione, nie do ogarnięcia. A ile razy pierwsze zdanie recenzji zawierało w sobie słowo śmierć? Że śmierć i tak do nas dotrze, przychodzi najmniej spodziewana, przeraża, zadziwia, jest niesprawiedliwa, że zabierze nas ze sobą - prędzej czy później? A jak często te dwa słowa się ze sobą łączyły?
Moje zauroczenie niewątpliwie uzdolnionymi siostrami zaczęło się od przeczytania Jane Eyre. Piękna historia miłości Jane i Rochestera mnie po prostu urzekła, opisy były piękne i klimatyczne, a styl dziewiętnastowiecznej Anglii przypadł mi do gustu. Potem były kolejne powieści Charlotte, następnie Wichrowe wzgórza (które nie przypominają niczego, co do tej pory czytałam). I choć trochę do poznania wszystkich dzieł sióstr Brontë mi zostało, to i tak jest zachwycona ich stylem, opowieściami, bohaterami... W celu poznania lepiej ich historii, zawitałam na swojej półce dwie pozycje...
Rozpoczął się czerwiec i choć koniec roku szkolnego zbliżą się nieuchronnie (a co za tym idzie - pożegnanie kawału mojego życia, które zostaje w mojej kochanej szkole) i nie mam pojęcia, czy się cieszyć, czy płakać. Liceum mnie przeraża w równym stopniu, co fascynuje. Cóż, to będą trudne dni, ale może umilą mi je nowe książeczki??? Co takiego wydawnictwa szykują dla nas w czerwcu? Widzicie coś ciekawego dla siebie?
Lato, 1964 rok, Karolina Południowa.
Pierwszy telefon opatentował Alexander Graham Bell. Jego wynalazek, maszyna, która pozwala rozmawiać na odległość, to jedno z największych odkryć współczesności. Ułatwia komunikację ludzi nawet z dwóch krańców Ziemi. Wystarczy wybrać numer i już! W słuchawce odzywa się głos ukochanej osoby. Bywa jednak, że nie ma zasięgu. Wtedy nigdzie się nie dodzwonisz. Z nikim nie porozmawiasz.
Witajcie, kochani, po dziesięciodniowej (!!!) przerwie! Wycieczka do Anglii była naprawdę udana (może opowiem o niej nieco dłużej, co Wy na to?), atmosfera przecudowna, a przewodnik genialny, ale mimo wszystko cieszę się, że jestem z Wami z powrotem. I to dokładnie w moje szesnaste urodzinki ^^ Maj to naprawdę miesiąc pełen wrażeń. Pierwszy wyjazd za granicę, kilka konkursów, wybór liceum... Ale damy radę. Na osłodę trudnych dni zaopatrzyłam się w najlepsze rozweselacze znane na Ziemi. Książki! Nie mówmy o tym, że jestem już prawie bankrutem (ciuchy, prezenty i książki jednak kosztują...). Pomówmy o tym, jak pięknie te cudeńka wyglądają na półce! :)) Jestem naprawdę zadowolona i nie mogę się doczekać, kiedy ze wszystkimi się zapoznam.
Z pewnością macie swoich ulubionych pisarzy. Z pewnością niejedna książka podbiła Wasze serca. Z pewnością czasem dalibyście wszystko, aby przeczytać nową powieść autora ukochanej książki. Tak było właśnie ze mną, Grantem i Gone. Seria była (i jest!) genialna, przeczytałam wszystkie tomy jeden po drugim, świat Kopuły, zamkniętych tam dzieciaków i dziwacznych mocy mnie oszołomił i wciągnął. BZRK jednak długo odpychało mnie od siebie opisem, bo... małe robociki, które mają zawładnąć światem? Serio? W końcu z pomocą przyszła mi promocja w Matrasie (dziewięć złotych za takie cudo?!) i znowu dałam się porwać.
Autorem powieści 19 razy Katherine jest wszystkim dobrze znany John Green – to on właśnie napisał jedną z najpopularniejszych powieści dla młodzieży ostatniego czasu i niedawno zekranizowaną opowieść o Hazel i Gusie chorych na raka. Gwiazd naszych wina. Mówi Wam coś ten tytuł? Jeśli nie, to znaczy, że 1) wychowały Was wilki, 2) nie macie dostępu do internetu i telewizji, a kontakty ze znajomymi ograniczacie do minimum, 3) byliście uczestnikami jakiejś dziwnej, niewytłumaczalnej serii przypadków, która w magiczny sposób odgrodziła Was od tej książki. Swoją drogą książki fenomenalnej, pomysłowej i łapiącej za serducho, o czym miałam przyjemność osobiście się przekonać. Zachęcona ciekawym stylem „Pana Zielonego”, postawiłam sobie za punkt honoru przeczytanie pozostałych jego dzieł. Szukając Alaski, Papierowe miasta i w końcu 19 razy Katherine…
Amsterdam. XVII wiek. Petronella Oortman wprowadza się do domu swojego nowo zaślubionego małżonka. U progu wita ją siostra męża, Marin. Sam Johannes jest w podróży w interesach. Nella wyczuwa dziwną atmosferę panującą w domu, rozumie, że coś tu nie gra. Już niedługo pozna tajemnice, które tak uparcie ukrywają jego mieszkańcy. Zostanie złapana w sieć uplecionych starannie intryg, a wszystko za sprawą miniaturzystki, uważnej obserwatorki, która wie wszystko...
