Jeszcze chyba minie trochę czasu, zanim poukładam sobie wszystko w głowie. Zanim wyrobię sobie rozsądną opinię na temat tej książki. Zanim będę wiedzieć, czy znienawidziłam "Baśniarza", czy może własnie nawet go polubiłam.
Zdarzają się takie dni, kiedy wydaje nam się, że wszystko w kółko i w kółko, i w kółko się powtarza. Jakbyśmy codziennie odgrywali ten sam spektakl, bez końca. Do znudzenia. Czasem jednak w ten odtwarzany ciągle na nowo film wkradają się rozterki, problemy lub całkiem odwrotnie - chwile cudowne, piękne i niezapomniane. Znalezienie narwanej, rudej kobiety pod mostkiem, przyjazd lirycznego i wrażliwego studenta z czerwonymi uszami albo przypadkowe spotkanie chłopaka z białym daszkiem i spokojnymi oczami...
Na ten okres przypadło nieco okazji do... zakupów. Książkowych zakupów. Targi książki (klik) = nowe nabytki. Imieniny siostry = kolejne pozycje na wspólnej półeczce. Święta = i znowu papierowi przyjaciele. Dziś stosik, który wyszedł ładnie z tych dwóch ostatnich okazji.
Na świecie jest wiele książek. Naprawdę wiele. Powstawały na przestrzeni wieków, jest ich tysiące, miliony. Są tytuły znane mniej lub bardziej. Mamy romanse, obyczajówki, fantastykę, powieści historyczne, nowelki, opowiadania, są też książeczki dla dzieci, biografie i poradniki. Całe mnóstwo tomów, papierowych tworów. I choć nigdy nie poznamy tytułów nawet jednej tysięcznej z tego całego zbioru, zdarzają się przypadki, kiedy zależy nam, aby przeczytać jedną, wybraną powieść. Jedną nic nie znaczącą książkę z milionów innych.
.jpg)
Nałogi są różne. Można uzależnić się od papierosów, od alkoholu, narkotyków, czy dopalaczy, ale też od komputera, gier, telewizji i hazardu. Lista jest dość długa, ludzie są tylko ludźmi i szybko wpadają na drogę, z której bardzo trudno zawrócić. I z której często wcale nie chcą zawracać. No dobrze, mamy na świecie tyle nałogów, ale czy nie widzicie może cech wspólnych? Każde uzależnienie przejmuje kontrolę nad człowiekiem i jego życiem, ale też co gorsze (i o czym często zapominamy) ma duży wpływa na nasze otoczenie, rodzinę, przyjaciół. Powolutku, niezauważenie, po cichutku rujnuje życie nam i naszym najbliższym. I właśnie o tym jest książka "Hera, moja miłość".
Witajcie! Dzisiaj druga część postów o krzywdach, które mogą nas (lub innych) spotkać, gdy mamy do czynienia z książkami (KLIK - tutaj cz.1) ^^ Przedstawię Wam prawdziwe historie ludzi, którzy sami przeszli przez piekło książkowych pułapek... Ostrzegam! Ten post jest jedynie dla ludzi o silnych nerwach! Te opowieści są gorsze i o wiele, wiele straszniejsze, niż dziecinne opowiastki o duchach...
Chodziło o to, by Niemiec widział i czuł, że pobity kraj nie został pokonany, że go jako okupanta nienawidzi. Chodziło o to, by dręczyć i niepokoić nieprzyjaciela unaocznieniem mu, iż istnieją podziemne siły polskie, każdej chwili gotowe do wyjścia na świat i do odwetu.
 |
| Rudy! |
Sobota, 22.11.14.
Czy tylko ja jestem zakochana w bajkach wszelakich? Nie, myślę, że wszyscy kochamy Disneya i różnorakie animacje. Dzisiaj chciałabym przedstawić Wam kilka moich ulubionych bajek wraz z piosenkami - post odrobineczkę zagapiłam od Kolorowego Stworzonka, ale mam nadzieję, że mi wybaczy. Co począć, piosenki Disney'a aż się proszą, żeby o nich napisać!
Mamy w życiu jakieś priorytety. Cele. Dążymy do tego, aby dostać się do dobrej szkoły, znaleźć satysfakcjonującą nas pracę, zostać bogaczem, założyć rodzinę, mieć wiele dzieci, stać się sławnym, mieć własny dom. Te cele jednak się od siebie różnią, każdy z nas dąży do czegoś innego, ma inne plany na swoje życie. Krótko mówiąc - ma swoje marzenia. Czasem jednak boimy się dążyć za swoimi marzeniami, boimy się, że coś się nie uda, coś będzie nie tak. Lepiej niech zostanie tak jak jest, po co ganiać za czymś, co nie istnieje.
My, zapaleni książkoholicy, jesteśmy naprawdę krótkowzroczni (i to nie tylko dlatego, że często przez naszą pasję kończymy z okularami na nosie...). Nie widzicie tego? Książki niszczą nas od środka! Tak, tak, wyrządzają nam naprawdę wiele, wiele szkody. Są trochę jak nałóg i kto wie, czy nie jest to nałóg najgorszy z najgorszych. Jak to kiedyś przeczytałam w jakiejś książce (prawdopodobnie było to Delirium, ale głowy sobie uciąć nie dam), najgorsze są takie choroby, które pozwalają człowiekowi wierzyć, że ma się dobrze. Czy książki nie są przypadkiem taką chorobą? Są i ja Wam udowodnię, że książki bywają naprawdę niebezpieczne i mają wiele, wiele wad. Nie wierzycie?
Z Mattem od zawsze były problemy.
Siedzę przed komputerem, patrzę na okładkę widoczną po lewej i zastanawiam się... W mojej głowie wyświetlają się różne tytuły, urywki opinii, coś tam mam poukładane, ale jednego nie mam. Wstępu. Co tutaj można napisać? Książka dla nastolatek o nastolatkach? Młodzieżówka? Powieść mówiąca o uniwersalnych problemach każdej dziewczyny z końcówką "naście" w ilości lat? Czy nie brzmi to zbyt banalnie?
.jpg)
Piąty rok nauki w Hogwarcie...
Po opowiadania Alice Munro chciałam sięgnąć już dawno, aby dowiedzieć się, za co też ta autorka dostała Nobla. Rzadko sięgam po opowiadania, bo zawsze myślałam, że w tak krótkim tekście nie będę w stanie wciągnąć się w historię, a tym bardziej poznać bohaterów. Teraz jedna jestem zmuszona zmienić zdanie.
 |
| z otchłani internetu... |
Najbardziej intrygujące i kontrowersyjne zdarzenia mają miejsce w małych miasteczkach. Na pozór spokojnych, cichych, przyjaznych, gdzie wszyscy się znają i gdzie nikomu nie przeszło by nawet przez myśl, że tutaj może zdarzyć się... coś strasznego. A zaginięcie młodej dziewczyny zdecydowanie jest rzeczą straszną.
... i włosach czarnych niczym heban.
W piątek byłam na filmie, o którym z pewnością słyszeliście - było to Miasto 44. Miałam na jego temat napisać recenzję, ale stwierdziłam, że szkoda czasu na ten szajs. Krótko mówiąc, lepiej nie marnować pieniędzy na bilety. W filmie zostały pominięte wszystkie oznaki patriotyzmu, za dużo efektów specjalnych, a młodzież, ta odważna młodzież, która walczyła w Powstaniu Warszawskim, tutaj wypadła niesamowicie blado.
Opowiem Wam pewną bajkę...
Wierzę, że niektóre ropuchy kururu przychodzą do ludzi ze specjalną misją.
Abecadło z pieca spadło,
Tuppence się nudzi. Tuppence ma dość swojego monotonnego, poukładanego życia. Tuppence chciałaby znów poczuć dreszczyk emocji. Tuppence tęskni za zagadkami detektywistycznymi, morderstwami, kradzieżami, porwaniami, śledztwami i przestępstwami. Tuppence zrobi wszystko, aby do tego wrócić.
Biel.
"Widzicie, każdy z was był bohaterem pierwszoplanowym swojej historii, ale przecież wszyscy inni też był bohaterami pierwszoplanowymi, tyle że swoich historii."
Niedawno zostałam nominowana do dość... ciekawej zabawy blogowej o nazwie My first book. A jako że kocham język polski, to spolszczyłam sobie tę nazwę (co nie było zresztą trudne ^^) i dzisiaj chciałabym Wam pokazać ranking moich pierwszych książek. Za nominację dziękuję bardzo DoXxil!
Ludzie robią wszystko, aby nie postawiono ich w złym świetle. Każdemu z nas zależy na tym, jak postrzegają nas inni. Czasem zdarza się, że chcąc mieć jak najlepszą opinię, nieco przesadzamy. A nawet kłamiemy. Wpadamy w pułapkę, z której bardzo trudno uciec. Z raz obranej drogi trudno zawrócić, jak to mówią. Niestety jest też takie powiedzonko, że kłamstwo ma krótkie nogi, że prawda zawsze wyjdzie na jaw. Czy można wycofać się z wizerunku, który sami sobie stworzyliśmy? Czy lepiej udawać do końca?
Belzebub Świrus - tajny radca czarnej magii - ma nie lada problem. Do końca roku zostało jedynie kilka godzin, a on nie spełnił wystarczającej ilości złych uczynków. Od kiedy w willi Koszmar zagościł wysłannik Jego Piekielnej Ekscelencji - Pędrak - z wieścią, że o północy trafi do aresztu, czarownik próbuje znaleźć odpowiedni sposób na rozwiązanie problemu. Razem ze swoją ciotką, forsiastą czarownicą Tyranią Wampik, biorą się za przyrządzenie eliksiru życzeń, który pomoże im wydostać się z kłopotliwej sytuacji. W drogę wchodzą im jednak ich pupile, wysłane przez Wielką Radę zwierzęcą - kruk Jakbub Krakacz i kot Maurico di Mauro. Czy uda im się powstrzymać tę dwójkę? Przed wybiciem dwunastej?
Stoisz na szczycie urwiska. Chłodna bryza łagodnie owiewa twoją twarz i włosy. Zamykasz oczy, rozkładasz ręce. Uśmiechasz się pod nosem. Wiatr przybiera na sile, na wodzie tworzą się fale. Rozkoszujesz się ich szumem. Na niebie pojawiają się nagle ciemne chmury, w dali słychać pierwsze grzmoty. Zbliża się burza, a ty bez zastanowienia skaczesz. Z pluskiem trafiasz do zimnego oceanu, ze wszystkich stron napiera na ciebie woda. Wynurzasz się i powoli podpływasz do brzegu. Rozpiera cię szczęście. Zrobiłeś to. I wtedy je słyszysz. Dookoła rozlega się jęk, dziwna, mistyczna pieśń. Siadasz na piasku, ból rozsadza ci głowę. Kątem oka zauważasz, że coś się do ciebie zbliża. Nie, ktoś. Mężczyzna z szerokim uśmiechem na twarzy. Martwy.
Och, już pierwszy miesiąc wakacji za nami. Jakże szybko ten czas zleciał, prawda? Czuję się, jakbym wczoraj odbierała świadectwo. Jak Wam minęła połowa wakacyjnego odpoczynku? Moja osoba większość czasu spędziła gnijąc na huśtawce, bujając się do przodu, do tyłu, do przodu do tyłu... W jednej ręce notes i pióro, w drugiej książka, a na kolanach laptop bez dostępu do internetu (wieś to piękne, ale i niosące poświęcenia miejsce). Ach, jak miło sobie leniuchować, wiedząc, że następnego dnia nie trzeba wstawać przed siódmą, ale po dziewiątej. Moja leniwa natura jest niezwykle zadowolona i szczęśliwa. ^^ Jako że chwilowo mam internety, wstawiam posta z czytelniczym podsumowaniem miesiąca. Jednak ogłoszenia za chwilkę, a teraz książki, które udało mi się przeczytać w minionym miesiącu.
Tak sobie pomyślałam, że wielu książek, które kiedyś czytałam i które mnie oczarowały, już nie pamiętam. Zostają mi tylko mgliste wspomnienia i pewność, że ta książka była genialna. Też tak macie? Chodzi mi głównie o okres dzieciństwa, kiedy nasz gust nie był zbyt wymagający. Postanowiłam na Biblioteczce w kilku postach opisać książki, które niegdyś, gdy byłam dziewczynką, a potem młodą nastolatką (nie oszukujmy się - to nie było znowu tak dawno), wywarły na mnie ogromne wrażenie i które do tej pory stoją dumnie na mojej półce. To co, zaczynamy? Dzisiaj mam dla Was...
Każdy z nas na pewno kiedyś marzył o specjalnych zdolnościach. Latanie w przestworzach, niewyobrażalna siła, bieganie z prędkością światła, czytanie w myślach, przewidywanie przyszłości, bycie niewidzialnym... Ile filmów o super bohaterach oglądaliście? No ile? Ile razy mówiliście, chociażby w myślach, że też byście tak chcieli? Szkoda, że moce wywoływane tylko siłą woli nie istnieją, prawda? A może jednak, w tajemniczym gruczole o nazwie przysadka mózgowa, mogłoby dojść do pewnych mutacji, dzięki którym niemożliwe staje się możliwe? Może wystarczyłoby wstrzyknąć specjalny specyfik, który wywołałby odpowiednie zmiany w naszej psychice? Może, może, może...
Z blogowej niemocy i chwilowego braku weny uwolniła mnie Dżas Tin, której bardzo za to dziękuję, nominacją do wszystkim znanego i tak znienawidzonego LBA! ^^ Może i zabawa robi się nudna, ale za to jak cieszy! Nikogo już nie nominuję, bo... leń ze mnie, przyznaję.
Na wstępie chciałam powiedzieć, że nigdzie nie mogłam znaleźć zdjęcia okładki mojego bibliotecznego wydania, więc wstawiłam to - jest takie śliczne!!! Mogłabym zrobić zrobić zdjęcie, ale nie jestem urodzonym fotografem. Po drugie moja recenzja wygląda tak a nie inaczej, ponieważ jakoś tak mi się najlepiej pisało... Taka, hm, "recenzja" nie jest wymuszona i mieści wszystkie moje odczucia po lekturze. Mam nadzieję, że przypadnie Wam do gustu. ^^ Miłego czytania!
Czyli Marzenka postanowiła trochę odświeżyć ten jakże zapuszczony zakątek. Zmieniłam wygląd (kocham to zdjęcie z Hermioną ^^), zdjęcie profilowe, a nawet favikonkę. Pozmieniałam tu i tam, i... jestem zadowolona :) Dawno nie było tu tak... uroczo. Jak podobają Wam się zmiany? Lepiej było wcześniej, czy teraz?
Są wakacje. Długie godziny, dni, tygodnie... Trzeba je jakoś zapełnić, wiadomo. Tak sobie siedziałam i rozmyślałam, jakby tu najlepiej spędzić wolny czas, gdy moje plany na pójście na basen (odkryty) zepsuła... prognoza pogody - burze i deszcz. "Niech to!" - pomyślałam, bo od dawna nie byłam na basenie. Potem powiadomiłam o tym moją znajomą. I stwierdziłam, że pogoda może wszystko człowiekowi zepsuć! Jeszcze nieco oburzona weszłam na bloggera i pomyślałam (ostatnio dosyć dużo myślę najwidoczniej), że warto by napisać jakiegoś posta. Popatrzałam na prognozę, popatrzałam na niezapisany post. Popatrzałam na prognozę, popatrzałam na niezapisany post. "Mam!" - pomyślałam znowu i zaczęłam zapełniać cięgiem liter i znaków pustego do tej pory posta. No bo gdy na dworze deszcz to co robi każdy książkowy mól? Czyta. A gdy słońce świeci tak mocno, że nie ma ochoty nigdzie wychodzić? Czyta. A gdy wieje przyjemny wiaterek, na niebie widać tylko kilka chmur i pogoda jest idealna na spacery? Idzie do parku i... czyta.
Chyba jestem szczególnie niedomyślna lub tępa. Znowu. Znowu nie udało mi się zgadnąć! A wszystko wydawało się tak proste! Tak łatwe! Kilku podejrzanych, wystarczyło tylko połączyć ze sobą fakty... Cóż, chyba nie jestem dobrym materiałem na detektywa, bo jeszcze nigdy nie udało mi się trafnie wytypować przestępcy. Jak pani to robi, pani Christie? Dlaczego tak łatwo było mnie zmylić?! Przecież zbrodnia w Styles wydawała się tak nietrudna do rozwiązania...
Od dawna wiadomo, że każdy inny gust ma i że o czym jak o czym, ale o gustach się nie dyskutuje. Zgadzam się z tym w zupełności, choć czasem trudno jest mi się pogodzić z tym, że nie każdy lubi to co ja... Zresztą nieważne, dzisiaj chciałabym napisać posta o tym, co ja osobiście kocham w książkach i co według mnie powinna zawierać powieść perfekcyjna. Może podzielicie się ze mną swoimi odczuciami na ten temat?
Życie Allana Karlssona obfitowało w wiele dość... nietypowych wydarzeń.
Wyobraźcie sobie las. Nie jest to trudne, prawda? Teraz wyobraźcie sobie, że jedziecie drogą. Droga jest bardzo długa i oczywiście cały czas wiedzie przez las. Potem przejeżdżacie przez ogrodzenie. Pod napięciem. Po ok. dwóch kilometrach widzicie gruby mur o wysokości czterech metrów. Wreszcie zatrzymujecie się pod czteropiętrowym budynkiem. W oknach widać twarze uczniów, w końcu to szkoła. Wasza nowa szkoła. Kobieta, z którą jechaliście każe Wam wysiąść i odjeżdża. Zostajecie sami. Wita Was dziewczyna z przyklejonym uśmiechem i mówi, że Was oprowadzi. Okazuje się, że tu nie ma nauczycieli. Ani woźnych, ani ogrodników. Żadnych dorosłych. Tylko nastolatkowie. Drzwi możecie otwierać tylko za pomocą czipów. Wszędzie są kamery. Ktoś Was obserwuje, ale nie wiadomo kto. Wszyscy uczniowie dostają codziennie plan dnia. I muszą go przestrzegać, bo inaczej czekają na nich kary. Poza teren "szkoły" nie można wychodzić. Jesteście w zamknięciu, nie macie wyboru. Musicie się przystosować. Musicie przetrwać.
Związki międzyludzkie są często dość... skomplikowane. Każdemu chyba wiadomo, że nie ma dwóch identycznych osób na całym świecie. Do każdego trzeba inaczej dotrzeć. Z każdym inaczej się rozmawia. Każdy ma inne zdanie, inne zainteresowania, inne poglądy, inne cechy charakteru. Można się w tym wszystkim pogubić, oszaleć, prawda? Jak poznać, co ktoś do nas czuje? Skąd wiedzieć, kim tak naprawdę jest drugi człowiek? Co robić, aby nie wpaść w uczuciową pułapkę?